Stabilizacja kręgosłupa jest grupą procedur stosowanych w leczeniu schorzeń kręgosłupa. Jedną z metod jest TLIF, czyli z angielskiego "przezotworowe, lędźwiowe zespolenie międzytrzonowe".
TLIF (ang. Transforaminal Lumbar Interbody Fusion) powstał jako rozwinięcie zabiegu PLIF, którego cel jest dokładnie ten sam: usunięcie dysku międzykręgowego, przygotowanie przestrzeni po usunięciu dysku i wprowadzenie do niej implantu w formie klatki (z ang. cage). W stosunku do PLIF zabieg TLIF charakteryzuje się mniejszą inwazyjnością, jego główna wada to ograniczony dostęp utrudniający prawidłowe przygotowanie przestrzeni międzykręgowej.
Cięcie skórne znajduje się ok. 4-5 cm od linii środkowej. Po odpreparowaniu mięśni międzykręgowych należy usunąć staw międzykręgowy.
Po usunięciu stawu międzykręgowego usuwa się tą drogą jądro miażdżyste. Następnie ostrymi narzędziami należy usunąć chrząstkę pokrywającą sąsiednie trzony kręgów. Do przestrzeni wprowadzany jest implant a także materiał kostny, który stwarza dogodne warunki do zrośnięcia się trzonów. Na koniec konstrukcję uzupełnia się śrubami, które zapobiegają niekorzystym ruchom sąsiednich trzonów względem siebie.
Należy pamiętać, że prawidłowo wykonany zabieg stabilizacji międzytrzonowej zaledwie stwarza warunki do zrośnięcia się sąsiednich trzonów. Reszta należy już do naturalnych procesów przebudowy kości. W stosunku do zabiegu PLIF w przypadku metody TLIF w związku z ograniczonym dostępem uważa się, że odsetek niepowodzeniam czyli braku zrostu jest nieco wyższy. Przy braku czynników ryzyka takich jak cukrzyca, palenie tytoniu oraz patologiczna otyłość odsetek prawidłowego zrostu kostnego sięga ok. 90% w stosunku do ok. 95% przy metodzie PLIF.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz