Paracetamol

Paracetamol jest składnikiem wielu leków dostępnych bez recepty, po które sięgamy, gdy boli głowa, ząb czy dokuczają bóle menstruacyjne. Zalecany jest przy bólach mięśni, stawów, kości, nerwobólach, dolegliwościach związanych z miesiączką, przy chorobach z wysoką temperaturą, po zabiegach stomatologicznych i chirurgicznych.

Paracetamol - popularny lek przeciwbólowy, na świecie dostępny jest od 1955 r. W Polsce zrobił karierę w latach 90. XX wieku, kiedy to zastąpił powszechnie używany piramidon – lek o działaniu przeciwgorączkowym. W odpowiednich dawkach lek może być stosowany zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Dostępny jest w postaci tabletek, czopków i syropów. Substancja jest pochodną acetanilidu. Jest zaliczana do analgetyków, co oznacza, że działa przeciwbólowo, i antypiretyków, czyli substancji obniżających gorączkę. W odróżnieniu od typowych niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) ma słabe działanie przeciwzapalne.

Paracetamol - kiedy się go stosuje

Przyjmowanie paracetamolu jest zalecane przy bólach mięśni, stawów, kości, zębów, głowy, nerwobólach, dolegliwościach związanych z miesiączką, przy chorobach z wysoką temperaturą, po zabiegach stomatologicznych i chirurgicznych.

Zalety paracetamolu

Paracetamol dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, a ulgę można odczuć po 30-60 minutach od zażycia. Jego działanie przeciwbólowe utrzymuje się przez 4-6 godzin, przeciwgorączkowe – 6-8. Paracetamol nie zaburza procesów krzepnięcia krwi. Leki zawierające tę substancję są bezpieczne dla żołądka, ponieważ nie uszkadzają błony śluzowej. Metabolizowany jest w wątrobie, a wydalany z moczem. Lek działa poprzez blokowanie syntezy prostaglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym.

Wady paracetamolu

Przy krótkotrwałym stosowaniu nie wolno przekraczać 4 g na dobę, a przy długotrwałym – 2,5 g (u dorosłych). Dobowa dawka leku musi być zatem dostosowana do czasu trwania kuracji. Trzeba pamiętać, że jest wiele preparatów zawierających paracetamol, i uważać, aby nieświadomie nie dublować dawki, przyjmując leki przeciwgrypowe, które często też zawierają paracetamol. Nie należy łączyć także paracetamolu z innymi substancjami przeciwbólowymi (np. ibuprofen, kwas acetylosalicylowy).

Paracetamol - zachowaj ostrożność

Stosując paracetamol, należy zachować ostrożność, gdyż wchodzi on w reakcje z innymi lekami. Wzmaga działanie doustnych leków przeciwcukrzycowych i niektórych leków przeciwzakrzepowych. Nie wolno go łączyć z NLPZ, bo zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek. W zestawieniu z inhibitorami MAO (leki używane w leczeniu depresji) może być powodem pobudzenia i gorączki. Podany razem z ryfampicyną (półsyntetyczny antybiotyk o działaniu bakteriobójczym), lekami przeciwpadaczkowymi lub barbituranami (środki stosowane przy bezsenności) może uszkodzić wątrobę. Leków z paracetamolem nie należy podawać dzieciom poniżej 3. miesiąca życia, osobom z niewydolnością nerek lub wątroby. Bez konsultacji lekarskiej jest odradzany kobietom w ciąży (w 1. trymestrze bezwzględnie) i karmiącym piersią. Leku powinny unikać osoby nadużywające alkoholu i głodzące się, bo u nich szybciej dochodzi do uszkodzenia wątroby.

Ważne

Leki, które zawierają paracetamol

Acenol, Antidol, Apap (tabletki, zawiesina, czopki), Apap Noc, Apap Extra, Calpol, Cefalgin, Codipar (tabletki i czopki), Coldrex, Coldrex Maxgrip, Efferalgan (czopki, tabletki), Febrisan, Fervex, Gripex, Gripex Control, Gripex Max, Gripex Noc, Grypolek, Gryposto, Panadol, Saridon, Solpadeine, Tabcin, Theraflu zatok, Vegantalgin

 

http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/domowa-apteczka/paracetamol-na-bol-glowy-zebow-i-bole-menstruacyjne_38852.html

zwyrodnienia kręgosłupa szyjnego, operacja kręgosłupa szyjnego, wskazania do operacji kręgosłupa szyjnego, powikłania po operacji kręgosłupa szyjnego

Wskazania do operacji szyjnego odcinka kręgosłupa

Wskazaniem do leczenia operacyjnego są objawy ucisku układu nerwowego w obrębie kanału kręgowego lub otworów międzykręgowych. W szyjnym odcinku kręgosłupa uszkodzeniu mogą ulegać korzenie nerwowe i/lub szyjny odcinek rdzenia kręgowego. Leczeniu operacyjnym podejmuje się także u chorych z niestabilnością segmentów ruchowych (segment ruchowy to dwa sąsiednie kręgi połączone dyskiem między- kręgowym) np. powstającą w trakcie urazów. Operacja w takich przypadkach traktowana jest jako postępowanie profilaktyczne.
Innym częstym powodem podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym jest długo utrzymujący się ból, nawet w sytuacjach, gdy nie towarzyszą mu objawy uszkodzenia układu nerwowego.
Techniki chirurgiczne
Jest wiele czynników wpływających na wybór techniki leczenia chirurgicznego. Do najważniejszych należy rodzaj choroby (np. przepuklina dyskowa, zwężenie otworów międzykręgowych, niestabilność jednostek ruchowych).
Na decyzję chirurga mają wpływ także dodatkowe informacje dotyczące stanu zdrowia pacjenta, w tym np. stan układu kostnego. Stwierdzenie osteoporozy u pacjenta przygotowywanego do operacji może spowodować zmianę wyboru techniki operacyjnej – mimo tej samej choroby podstawowej, operacje u pacjentów z osteoporozą i bez osteoporozy mogą się wyraźnie różnić.
Klasyczne techniki operacji kręgosłupa szyjnego z zasady łączą w sobie dwa elementy - odbarczenia układu nerwowego oraz stabilizację kręgosłupa.
Odbarczenie polega na usunięciu elementów kręgosłupa, które uciskają struktury układu nerwowego. Kompresję rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych mogą powodować tkanki miękkie (np. więzadła znajdujące się wewnątrz kanału kręgowego), tkanki kostne (np. osteofity) lub dyski międzykręgowe,.
Stabilizacja polega na usztywnieniu nadmiernie ruchomych segmentów kręgosłupa. Patologiczne zwiększenie ruchomość segmentu kręgosłupa może towarzyszyć chorobie lub może powstać w trakcie operacji – chirurg usuwając tkanki powodujące kompresję układu nerwowego osłabia stabiliność kręgosłupa (wybiera mniejsze zło).
Stabilizacja może być wykonana z użyciem fragmentów własnej kości pacjenta (wymaga to pobrania kości np. z talerza miednicy) lub z użyciem implantów. Najczęściej stosowane są implanty międzytrzonowe (umieszczane w miejscu po usuniętym dysku międzykręgowym),  płyty przykręcane do trzonów kręgowych lub systemy stabilizujące składające sie ze śrub, haków, prętów a czasami drutu.
Różne rodzaje stabilizacji wymagają odmiennych dojść operacyjnych do szyjnego odcinka kręgosłupa. Najczęściej jest stosowane dojście przednie lub tylne.
Niektóre choroby wymagają jednak zastosowania w trakcie operacji dwóch rodzajów stabilizacji i dwóch rodzajów dojść chirurgicznych.

Powikłania operacji

Poważne powikłania powstające w wyniku planowanych operacji nie występują często. Jednak każdy pacjent musi je poznać przed podpisaniem zgody na zabieg operacyjny. Do najczęstszych powikłań należą:

1. Infekcje 
2. Krwawienia
3. Uszkodzenia rdzenia kręgowego i/lub korzeni nerwowych
4. Uszkodzenia worka oponowego powodujące wyciekanie płynu mózgowo-rdzeniowego tzw. płynotok

Czasami zdarzają się powikłania charakterystyczne tylko dla jednego rodzaju operacji np. chrypka lub problemy w połykaniu związane z zastosowaniem dojścia przedniego. Z zasady objawy te wycofują się samoistnie. O ostatecznie wyborze metody operacyjnej decyduje lekarz.

http://www.chorykregoslup.pl/index.php?id=168

Rozpoznanie i diagnostyka złamań kręgosłupa

Badanie lekarskie

Badanie neurologiczne jest absolutnie niezbędne w każdym przypadku, najczęściej wystarczy dość prosta ocena aby wychwycić zaburzenia funkcji układu nerwowego. Konieczne jest badanie siły mięśni, czucia powierzchownego i głębokiego, badanie bolesności uciskowej nad kręgosłupem. Badanie odruchów głębokich może wykazać obecność ucisku na rdzeń kręgowy i w określonych przypadkach pozwala określić wysokość uszkodzenia. Pomocne bywa badanie ruchomości kręgosłupa.

Badania obrazowe

Podstawa w diagnostyce urazów kręgosłupa. Na podstawie zwykłego zdjęcia RTG można rozpoznać prawie wszystkie zmiany pourazowe w zakresie odcinka lędźwiowego. W odcinku piersiowym ocena jest utrudniona z uwagi na obecność żeber, które mogą rzutować się na kręgi. W odcinku szyjnym konieczne jest zastosowanie trzech projekcji (boczne, przednio-boczne oraz celowane na ząb obrotnika), lecz nawet wtedy można uwidocznić do 95%. Pozostałe 5% to bardzo dużo, w grupie tej są pacjenci z urazami elementów miękkich, takich jak więzadła czy krążki międzykręgowe, tego typu uszkodzenia mogą być bardzo niestabilne. Jednym z badań dosyć powszechnie stosowanych w diagnostyce po urazach odcinka szyjnego jest RTG czynnościowe, polegające na wykonaniu zdjęcia w projekcji bocznej w maksymalnym przodopochyleniu i kolejnego w przeproście. Czułość badania jest bardzo wysoka [1], lecz niestety ze względu na ból nie zawsze udaje się wykonać to badanie.

Tomografia komputerowa znakomicie obrazuje kości i częściowo tkanki miękkie. Jakkolwiek również wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie czułość jest wielokrotnie większa niż w przypadku zwykłych zdjęć RTG. Ponadto pozwala na wykonanie rekonstrukcji obrazów w dowolnych przekrojach. Tomografia pozwala na rozpoznanie złamania w odcinku piersiowym i lędźwiowym praktycznie w 100%, natomiast w odcinku szyjnym pozostaje pewne (bardzo niewielkie) ryzyko nierozpoznania istotnych urazów więzadłowych.

Badanie rezonansu magnetycznego nie nadaje się do dokładnej diagnostyki urazów kości, natomiast znakomicie obrazuje tkanki miękkie: więzadła, krążki międzykręgowe, wreszcie rdzeń kręgowy i korzenie. Badanie to jest bezwzględnie wskazane w każdym przypadku, gdy na skutek urazu doszło do zaburzeń neurologicznych: niedowładu, zaburzeń czucia, zaburzeń zwieraczy itd.

Na podstawie badania lekarskiego i badań pomocniczych ustala się dalsze postępowanie. Należy mieć na uwadze, że pacjenci z urazem kręgosłupa doznanym w wysokoenergetycznym wypadku mogą mieć wielomiejscowe obrażenia towarzyszące i z powodu ryzyka gwałtownego pogorszenia stanu powinni być traktowani z najwyższą uwagą.

LITERATURA

[1] Khan SN, Erickson G, Sena MJ, Gupta MC (2011) Use of flexion and extension radiographs of the cervical spine to rule out acute instability in patients with negative computed tomography scans. J Orthop Trauma 25:51-56. doi: 10.1097/BOT.0b013e3181dc54bf  

 

źródło: http://drkregoslup.pl/rozpoznanie-diagnostyka-zlaman/urazy-kregoslupa/rozpoznanie-i-diagnostyka-zlaman-kregoslupa

oksykodon-lek przeciwbólowy

Oksykodon, eukodal (Oxycodonum) – organiczny związek chemiczny, pochodna kodeiny^[1], silny opioidowy lek przeciwbólowy zsyntetyzowany po raz pierwszy w 1916 r. w Niemczech z tebainy. Stosowany za granicą głównie pod postacią tabletek, w których występuje z innymi środkami przeciwbólowymi, m.in. z kwasem acetylosalicylowym (Percodan, Endodan, Roxiprin), paracetamolem (Percocet, Endocet, Roxicet, Tylox) oraz ibuprofenem (Combunox). Ponadto oksykodon występuje w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu (OxyContin), w tabletkach 5, 10, 20, 40 lub 80 mg, oraz w preparatach Endone, OxyIR, OxyNorm, Percolone, OxyFAST i Roxicodon. W Polsce oksykodon sprzedawany jest w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu o nazwie Oxycontin zawierających tylko oksykodon po 0,01 g, 0,02 g, 0,04 g, 0,08 g lub 5 mg. W medycynie stosuje się oksykodon głównie w postaci soli – chlorowodorku oksykodonu.
Strukturalnie podobny jest do kodeiny, od której różni się posiadaniem grupy hydroksylowej w pozycji 14, zastąpieniem grupy hydroksylowej w pozycji 6 przez grupę karbonylową (ketonową) oraz zredukowaniem wiązania podwójnego między węglami 7,8 do pojedynczego. Rdzeń nazwy substancji pochodzi od kodeiny, jednak aby podkreślić chemiczne różnice dodano przedrostek "-oksy" oznaczający formę utlenioną i końcówkę "-on" zaznaczającą obecność grupy ketonowej w cząsteczce oksykodonu.

Przyswajalność

Oksykodon stosuje się doustnie, doodbytniczo oraz w postaci zastrzyków; dożylnie, domięśniowo lub podskórnie. Przyswajalność przy podaniu doustnym wynosi 60-87%. Przy podaniu doodbytniczym przyswajalność jest podobna jak w przypadku podania doustnego. Zastosowanie oksykodonu w formie zastrzyku prowadzi do szybszego oraz mocniejszego działania substancji.

Działania niepożądane

Euforia, senność, nudności, zaparcia, trudności z oddawaniem moczu, wysypka, zaczerwienienie skóry, zawrót głowy i wahania emocjonalne to najczęściej spotykane skutki uboczne. Inne efekty uboczne to nieznaczne zmniejszenie poziomu testosteronu u mężczyzn, czasowa impotencja jak również znaczne powiększenie prostaty u mężczyzn (przy długotrwałym używaniu leku).

Użycie pozamedyczne

Oksykodon, jak prawie każdy lek opioidowy, stosowany jest jako narkotyk, głównie w USA, Kanadzie i Australii. Jego działanie podobne jest do działania morfiny i heroiny. Działanie narkotyczne wykazuje już w dawkach medycznych. Odnotowanych jest wiele przypadków śmiertelnych po zażyciu oksykodonu, często po podaniu równocześnie leków uspokajających takich jak benzodiazepiny lub po spożyciu alkoholu.