Zerwanie mięśnia

Zerwanie mięśnia - objawy

W wyniku kontuzji dochodzi do całkowitego rozerwania części tworzących mięsień: włókien, tzw.miofibryli, naczyń krwionośnych i niekiedy także drobnych nerwów. Może usłyszeć wtedy dźwięk kliknięcia, chrupnięcia, który pojawia się w momencie rozerwania mięśnia. Następnie pojawiają się ogromny ból oraz uczucie "rozrywania" mięśnia. Zazwyczaj dochodzi również do krwawienia wewnętrznego i powstania krwiaka w obrębie mięśnia i tkanki podskórnej, co jest wynikiem przerwania ciągłości naczyń krwionośnych.

Zazwyczaj dochodzi do zerwania mięśni kończyn dolnych: kulszowo-goleniowego, mięśnia podeszwowego, czworogłowego oraz mięśnia brzuchatego łydki.

Jak odróżnić zerwanie od naciągnięcia i naderwania mięśnia?

W przypadku naciągnięcia mięśnia dochodzi do uszkodzenia małej liczby włókien mięśniowych, w związku z tym w niewielkim stopniu dochodzi do ograniczenia sprawności, a ból przechodzi bardzo szybko. Naderwanie mięśnia to uraz o stopniu umiarkowanym, który uniemożliwia poszkodowanemu wykonywanie skomplikowanych działań ruchowych. Jest to konsekwencja przerwania większej ilości włókien mięśniowych niż w przypadku naciągnięcia. Zerwanie mięśnia to bardzo rozległe, najczęściej całkowite rozerwanie włókien mięśniowych, a także naczyń krwionośnych i drobnych nerwów. W związku z tym poszkodowany nie ma żadnej kontroli nad kontuzjowanym miejscem i czuje ostry, "rozrywający" ból.

Zerwanie mięśnia - leczenie

Jak najszybciej przerwij wykonywanie ćwiczenia lub innej czynności, podczas której doszło do zerwania mięśnia. Owiń torebkę z lodem w ręcznik i przykładaj do mięśnia na 10-15 minut co kilka godzin. W ten sposób złagodzisz ból i zmniejszysz opuchliznę. Nigdy nie kładź lodu bezpośrednio na skórę, ponieważ może to spowodować odmrożenie. Możesz zastosować delikatny ucisk na bolącą powierzchnię. Jeśli kontuzja dotyczy kończyny, unieś ją powyżej poziomu serca i oprzyj wygodnie, np. na poduszce (umożliwi to odpłynięcie krwi i zmniejszy dyskomfort). W celu złagodzenia bólu, możesz zastosować leki z grupy niesteroidowych przeciwzapalnych.

Przez miesiąc nie możesz podejmować żadnego wysiłku fizycznego. Jest to czas, kiedy włókna mięśniowe muszą się prawidłowo zrosnąć. Jakiekolwiek przeciążenie może zakłócić proces gojenia, a w przyszłości przyczynić się do nawrotu kontuzji.

Leczenie zerwanego mięśnia jest długie i wymaga konsultacji lekarskiej. Warto wiedzieć, że u sportowców stosowane jest leczenie operacyjne zespalające zerwany mięsień.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa

Reumatika - Centrum Reumatologii w Warszawie -

Zesztywniające Zapalenie Stawów Kręgosłupa (ZZSK)

Zesztywniające Zapalenie Stawów Kręgosłupa (ZZSK) to przewlekły proces zapalny obejmujący stawy krzyżowo- biodrowe, stawy kręgosłupa, pierścienie włókniste i więzadła kręgosłupa. Zaczyna się zwykle pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Dotyczy głównie mężczyzn, którzy chorują 9 razy częściej niż kobiety.

Choroba często rozwija się skrycie, przez wiele lat nie dając silnych dolegliwości skłaniających chorych do konsultacji lekarskiej. Proces zapalny rozpoczyna się zwykle od stawów krzyżowo- biodrowych, co powoduje zwykle bóle w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i pośladków, promieniujące do pachwin, nasilające się podczas spoczynku, przede wszystkim w nocy. Charakterystyczne jest poranne uczucie sztywności kręgosłupa. W sposób wstępujący zajmowane są kolejne odcinki kręgosłupa: stawy właściwe kręgosłupa, stawy żebrowo kręgowe, mostkowo-obojczykowe, pierścienie włókniste krążków m/kregowych i więzadła kręgosłupa. W miejscach objętych zapaleniem odkładane są sole wapnia i następuje proces kostnienia. Chory odczuwa bóle objętych procesem zapalnym stawów, ale również bóle w klatce piersiowej nasilające się przy wdechu. Następuje stopniowa zmiana sylwetki: przodopochylenie, pogłębienie kifozy piersiowej i zniesienie lordozy lędźwiowej. Na tym etapie choroba nie stanowi już trudności w ustaleniu diagnozy. Charakterystyczne jest wyraźne zmniejszanie bólu pod wpływem ćwiczeń i przyjmowanych NLPZ.

U około 20 % chorych pierwszymi objawami ZZSK są nawracające zapalenia tęczówki i/lub wysiękowe zapalenie pojedynczych stawów kolanowych i/lub skokowych.

Tylko u niewielu chorych dochodzi do zajęcia stawów obwodowych, najczęściej biodrowych. Często stwierdza się również zapalenie przyczepów ścięgnistych, np. ścięgna Achillesa.

Do objawów pozastawowych towarzyszących ZZSK należą: zapalenie tęczówki (25% chorych), niedomykalność zastawek aorty jako następstwo zapalenia aorty, zaburzenie przewodnictwa mięśnia sercowego, włóknienie górnych płatów płuc, przewlekły stan zapalny w przewodzie pokarmowym i amyloidoza.

Wśród badań dodatkowych najważniejsze znaczenie mają badania radiologiczne. Stwierdza się zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych (niezbędne do pewnego rozpoznania ZZSK), cechy kwadratowienia trzonów kręgów a w późniejszych okresach syndesmofity (mostki kostne łączące sąsiednie kręgi).

W badaniach surowicy krwi na początku choroby może nie być istotnych odchyleń. Często jednak obserwuje się mierne podwyższenie wskaźników aktywności zapalnej – OB, CRP, alfa 2 globulin. Ponadto może występować niedokrwistość mikrocytarna i hipergammaglobulinemia. Badania te nie są jednak dobrym miernikiem aktywność procesu zapalnego. Antygen HLA B27 występuje u około 95% chorych, ale badanie to nie ma znaczenia diagnostycznego, ponieważ występuje również w populacji osób zdrowych i wśród chorych na inne choroby reumatyczne.

Leczenie ZZSK obejmuje:

1. Edukacja chorego i fizykoterapia. Bardzo ważna jest nauka chorego ćwiczeń wzmacniających mięsnie brzucha i grzbietu oraz oddychania, które powinien systematycznie wykonywać.
   
   
2. Lekami z wyboru są NLPZ podawane na noc i wcześnie rano.
   
3. Przy braku efektywności NLPZ i zajęciu stawów obwodowych lub przy znacznej aktywności choroby stosuje się w leczeniu sulfasalazynę lub methotrexatem. Jest również wiele doniesień na temat skuteczności podawania leków biologicznych, anty TNF alfa, u chorych z ciężkim przebiegiem ZZSK.
   
4. Należy intensywnie leczyć zapalenie tęczówki, jeżeli wystąpi, gdyż nie leczone może doprowadzić do utraty wzroku (leczenie glikokortykoidami, najczęściej pozagałkowo).

ZZSK przebiega najczęściej z okresami remisji i zaostrzeń, prowadząc do całkowitego usztywnienia kręgosłupa oraz ograniczenia rozszerzalności oddechowej klatki piersiowej. Czasem następuje całkowite usztywnienie klatki piersiowej prowadzące do zaburzeń oddychania. Wczesne rozpoznanie choroby i podjęcie właściwego leczenia znacznie zwiększa szansę chorych na zachowanie dobrej sylwetki i prawidłowej mechaniki oddychania.

Kręgozmyk

    Kręgozmyk (spondylolisteza) to stan polegający na przesunięciu (podwichnięciu) 2 kręgów względem siebie, gdzie wyższy kręg ulega przesunięciu do przodu względem niższego. Taki stan prowadzi do utraty stabilności kręgosłupa, pogorszenia sprawności ruchowej chorego człowieka, przewlekłego bólu oraz wystąpienia objawów neurologicznych. Kręgosłup najczęściej występuje na poziomie 4 i 5 kręgu lędźwiowego.
Klasyfikacja kręgozmyków wg. Wiltse:

kręgozmyk węzinowy (kręgozmyk istmiczny) polega na przerwaniu węziny łuku (spondylolizie) z przemieszczeniem kręgu. Kręgozmyk ten jest typowy dla pacjentów dorosłych najczęściej w 3-4 dekadzie życia. 

kręgozmyk dysplastyczny jest to wrodzony niedorozwój łuków i stawów kręgu, występujący u około 25% przypadków choroby. 

kręgozmyk zwyrodnieniowy jest związany ze zwyrodnieniem stawów kręgosłupa i krążka międzykręgowego i jest on typowy dla ludzi starszych. 

kręgozmyk urazowy jest to ześlizg na podłożu urazowego złamania łuku. 

Stopnie kręgozmyku (wg Meyerdinga- procent kręgu, który nie znajduje się nad niższym kręgiem):

I° - do 25% 

II° - 25% - 50% 

III°- 50% - 75% 

IV°- 75% - 100% 

powyżej 100% (całkowita utrata styczności 2 kręgów) 

Objawy 
Objawami ogólnymi kręgozmyku są ból, deformacja tułowia i pogorszenie sprawności ruchowej chorego oraz zaburzena neurologiczne wśród których najczęściej obserwuje się niedowłady, zaniki mięśniowe, osłabienie odruchów, zaburzenia potencji, zaburzenia zwieraczy pęcherza i odbytu (rzadkie) oraz zaburzenia czucia.
W przebiegu kręgozmyku charakterystyczny jest chód pajaca polegający na tym, iż pacjent chodzi na lekko ugiętych nogach zrotowanych na zewnątrz.

Rozpoznanie
Do rozpoznania wystarcza zwykle zdjęcia radiologiczne przeglądowe. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie tomografii komputerowej, która jest wskazana do oceny zwężenia kanału kręgowego szczególnie w kręgozmyku zwyrodnieniowym) lub rezonansu magnetycznego.

Leczenie
Przy braku objawów kręgozmyk można tylko obserwować.
W kręgozmyku o niedużym stopniu (I° i niektóre II°), udokumentowanym braku progresji ześlizgu, niedużym nasileniu bólu (bóle okresowe) i braku objawów neurologicznych można stosować jedynie leczenie zachowawcze, które obejmuje:

w ostrym okresie bólowym - unieruchomienie (łóżko), leki przeciwbólowe i zmniejszające napięcie mięśniowe. 

rehabilitacja po opanowaniu ostrego bólu

ćwiczenia wzmacniająco-stabilizujące

gorset ortopedyczny lub sznurówka w doleczeniu 

unikanie obciążeń kręgosłupa 

Jeśli u chorego występują objawy neurologiczne, lub ześlizg osiąga większy stopień (od II°), gdy występuje progresja nawet małego ześlizgu, oraz progresja bólu i neurologii stosuje się leczenie operacyjne, które również jest wskazane, jeśli brak jest pozytywnych wyników leczenia zachowawczego po okresie 3 miesięcy i stwierdza się długotrwały wywiad bólowy.