zwyrodnienia kręgosłupa szyjnego, operacja kręgosłupa szyjnego, wskazania do operacji kręgosłupa szyjnego, powikłania po operacji kręgosłupa szyjnego

Wskazania do operacji szyjnego odcinka kręgosłupa

Wskazaniem do leczenia operacyjnego są objawy ucisku układu nerwowego w obrębie kanału kręgowego lub otworów międzykręgowych. W szyjnym odcinku kręgosłupa uszkodzeniu mogą ulegać korzenie nerwowe i/lub szyjny odcinek rdzenia kręgowego. Leczeniu operacyjnym podejmuje się także u chorych z niestabilnością segmentów ruchowych (segment ruchowy to dwa sąsiednie kręgi połączone dyskiem między- kręgowym) np. powstającą w trakcie urazów. Operacja w takich przypadkach traktowana jest jako postępowanie profilaktyczne.
Innym częstym powodem podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym jest długo utrzymujący się ból, nawet w sytuacjach, gdy nie towarzyszą mu objawy uszkodzenia układu nerwowego.
Techniki chirurgiczne
Jest wiele czynników wpływających na wybór techniki leczenia chirurgicznego. Do najważniejszych należy rodzaj choroby (np. przepuklina dyskowa, zwężenie otworów międzykręgowych, niestabilność jednostek ruchowych).
Na decyzję chirurga mają wpływ także dodatkowe informacje dotyczące stanu zdrowia pacjenta, w tym np. stan układu kostnego. Stwierdzenie osteoporozy u pacjenta przygotowywanego do operacji może spowodować zmianę wyboru techniki operacyjnej – mimo tej samej choroby podstawowej, operacje u pacjentów z osteoporozą i bez osteoporozy mogą się wyraźnie różnić.
Klasyczne techniki operacji kręgosłupa szyjnego z zasady łączą w sobie dwa elementy - odbarczenia układu nerwowego oraz stabilizację kręgosłupa.
Odbarczenie polega na usunięciu elementów kręgosłupa, które uciskają struktury układu nerwowego. Kompresję rdzenia kręgowego i korzeni nerwowych mogą powodować tkanki miękkie (np. więzadła znajdujące się wewnątrz kanału kręgowego), tkanki kostne (np. osteofity) lub dyski międzykręgowe,.
Stabilizacja polega na usztywnieniu nadmiernie ruchomych segmentów kręgosłupa. Patologiczne zwiększenie ruchomość segmentu kręgosłupa może towarzyszyć chorobie lub może powstać w trakcie operacji – chirurg usuwając tkanki powodujące kompresję układu nerwowego osłabia stabiliność kręgosłupa (wybiera mniejsze zło).
Stabilizacja może być wykonana z użyciem fragmentów własnej kości pacjenta (wymaga to pobrania kości np. z talerza miednicy) lub z użyciem implantów. Najczęściej stosowane są implanty międzytrzonowe (umieszczane w miejscu po usuniętym dysku międzykręgowym),  płyty przykręcane do trzonów kręgowych lub systemy stabilizujące składające sie ze śrub, haków, prętów a czasami drutu.
Różne rodzaje stabilizacji wymagają odmiennych dojść operacyjnych do szyjnego odcinka kręgosłupa. Najczęściej jest stosowane dojście przednie lub tylne.
Niektóre choroby wymagają jednak zastosowania w trakcie operacji dwóch rodzajów stabilizacji i dwóch rodzajów dojść chirurgicznych.

Powikłania operacji

Poważne powikłania powstające w wyniku planowanych operacji nie występują często. Jednak każdy pacjent musi je poznać przed podpisaniem zgody na zabieg operacyjny. Do najczęstszych powikłań należą:

1. Infekcje 
2. Krwawienia
3. Uszkodzenia rdzenia kręgowego i/lub korzeni nerwowych
4. Uszkodzenia worka oponowego powodujące wyciekanie płynu mózgowo-rdzeniowego tzw. płynotok

Czasami zdarzają się powikłania charakterystyczne tylko dla jednego rodzaju operacji np. chrypka lub problemy w połykaniu związane z zastosowaniem dojścia przedniego. Z zasady objawy te wycofują się samoistnie. O ostatecznie wyborze metody operacyjnej decyduje lekarz.

http://www.chorykregoslup.pl/index.php?id=168