Złamania kręgosłupa, pomimo ogromnej zmienności indywidualnej uzależnionej m.in. od mechanizmu i energii urazu, wieku itp. wykazują pewną powtarzalność, to znaczy można sklasyfikować w kilkudziesięciu grupach. Aby ustalić stopnień niestabilności kręgosłupa i ujednolicić postępowanie wprowadzono szereg klasyfikacji urazów.
Odcinek szyjny
W odcinku szyjnym ocena stopnia ciężkości i rodzaju urazu bywa bardzo trudna. Generalnie złamania w tym odcinku dzieli się na złamania kompleksu C1/C2 (szczytowe) oraz poniżej kręgu C2. Spośród wszystkich złamań C1/C2 można wyróżnić kilka typowych, jak złamanie łuku C1 (Jeffersona), złamanie węziny C2 (wisielcze) czy złamanie zęba obrotnika. Klasyfikacja tych rodzajów złamań jest złożona, bierze pod uwagę szereg parametrów. Również w złamaniach poniżej C2 nie ma jednolitej klasyfikacji. Generalnie można podzielić je na zgięciowe, wyprostne i w pozycji neutralnej (kompresyjne), w odróżnieniu od urazów piersiowo-lędźwiowych te ostatnie są najmniej stabilne[1]. W ocenie stabilności poza elementami kostnymi kluczowe znaczenie odgrywają elementy więzadłowe.
Odcinek piersiowo-lędźwiowy
Znacznie bardziej przewidywalne. Przez lata stosowano klasyfikację Denisa, w oparciu o trójkolumnową koncepcję budowy kręgosłupa[2]. Zgodnie z nią, trzon kręgu składa się z kolumny przedniej: przednia połowa trzonu, środkowej: tylna połowa trzonu oraz tylna: cała pozostała tylna część kręgu (nasady, wyrostki stawowe, łuki). W ogromnym przybliżeniu za niestabilne uchodzą te złamania, które dotyczą więcej niż 1 kolumny. Jakkolwiek klasyfikacja Denisa z uwagi na prostotę jest całkiem przydatna nie uwzględnia ona wielu szczególnych przypadków. W roku 1994 wprowadzono klasyfikację Magerla/AO[3]. Wyróżnia ona 25 rodzajów urazów kręgosłupa podzielonych na trzy grupy pod względem mechanizmu urazu. Najczęstsze są złamania typu A (kompresyjne), rzadko przebiegają z porażeniem kończyn i zazwyczaj są stabilne. Złamania typu B czyli zgięciowe są rzadsze, często niestabilne i powodujące uszkodzenie układu nerwowego. Złamania typu C czyli rotacyjne są na szczęście bardzo rzadkie, gdyż zazwyczaj są wyjątkowo niestabilne i często towarzyszą im ciężkie porażenia. Do oceny stopnia uszkodzenia rdzenia kręgowego wprowadzono szereg skal, najpopularniejsza to ASIA (American Spine Injury Association) [4] będąca niewielką modyfikacją skali Frankela[5]. Wstępna ocena neurologiczna w momencie przyjęcia do szpitala według skali ASIA ma decydujące znaczenie rokownicze. Pacjenci z niewielkim uszkodzeniem neurologicznym (ASIA B) mają bardzo duże szanse na całkowite wycofanie się zaburzeń neurologicznych, z kolei rokowanie pacjentów z całkowitym porażeniem (ASIA A) co do powrotu funkcji jest złe.
http://drkregoslup.pl/klasyfikacja-zlaman-kregoslupa/urazy-kregoslupa/klasyfikacja-zlaman-kregoslupa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz