Ćwiczenia PNF nie skupiają się na jednym wybranym problemie, bądź fragmencie ciała
pacjenta, bowiem ćwiczenia PNF należą do holistycznej, czyli
kompleksowej metody rehabilitacji, w której każdy zabieg obejmuje
człowieka całościowo. Stąd też metoda PNF ćwiczenia aplikuje do
człowieka globalnie, jednostki wraz z jej otoczeniem, czynnikami
osobistymi, fizycznymi, jak również emocjonalnymi. Dlatego najpierw
terapeuta wnikliwie analizuje problem i dostosowuje program fizjoterapii
i ćwiczenia PNF w nim zawarte, do potrzeb danej osoby. Zgodnie z
koncepcją torowania nerwowo-mięśniowego, badanie determinuje terapię,
stanowiąc integralną całość w procesie rehabilitacji. Terapeuta PNF bada
czynniki leżące u podstaw problemów wskazywanych przez pacjenta,
jednakże w dążeniu do realizacji postawionych celów terapeutycznych
bazuje przede wszystkim na możliwościach nieuszkodzonych, czy też
najsprawniejszych jego obszarów motorycznych, które na daną chwilę są
najsilniejsze, bezbolesne, jak również posiadają największy zakres
ruchowy. Następnie podczas ćwiczenia metodą PNF wykorzystuje mechanizm
irradiacji (promieniowania), czyli przeniesienia siły z mocniejszych
grup mięśni na słabsze. Dzięki temu silne i zdrowe regiony ciała
pobudzają i uruchamiają aktywności motoryczne w słabszych lub
uszkodzonych obszarach narządu ruchu.
Metoda PNF ćwiczenia swe opiera też na optymistycznym i pozytywnym podejściu. Wykorzystując
do terapii silne i zdrowe regiony ciała, metoda PNF ćwiczenia i
usprawnianie aplikuje w taki sposób, aby umożliwić bezbolesną pracę, bez
traumatycznych psychicznie i fizycznie doznań. Na wstępie pokazywane są
czynności, które pacjent potrafi wykonać, a terapia rozpoczyna się z
dala od miejsca chorego, bądź z dysfunkcją, np. zdrową kończyną. Metoda
PNF ćwiczenia ukierunkowuje między innymi na optymistyczne podejście,
brak bólu, osiągalne dla pacjenta zadania, zorientowanie na sukces,
bezpośrednie i pośrednie leczenie oraz mocny początek. Dzięki temu, że
metoda PNF ćwiczenia swe opiera na wzmacnianiu i wykorzystuje fizyczne i
umysłowe zasoby pacjentów oraz promuje to, co pacjent sam może zrobić,
doskonale motywuje to do dalszego działania. Jest to optymalny sposób na
stymulowanie pacjenta i pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w jego
organizmie, a dzięki temu osiąganie najlepszych wyników terapeutycznych.
PNF ćwiczenia podporządkowuje nadrzędnemu celowi, jakim jest pomoc pacjentowi w
osiągnięciu możliwie najwyższego poziomu funkcjonalnego. Najwyższy
poziom funkcjonalności to uwzględnienie leczenia na poziomie struktury
ciała i poziomie aktywności oraz ujęcie potrzeb ruchowych zgłaszanych
przez chorego i wzorowanie się na naturalnych ruchach zdrowego
człowieka. Ćwiczenia metodą PNF konstruuje się tak, aby chory był
partnerem fizjoterapeuty, a on jego doradcą, a co za tym idzie, razem
powinni określać cele i zakres terapii. Między innymi poprzez takie
partnerskie relacje chory, nawet z dużą dysfunkcją, zachowuje wysoki
poziom motywacji i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z
rehabilitantem. Szczególnie w praktycznych zastosowaniach proponowanych
przez PNF. Ćwiczenia standardowe zostają wówczas wzbogacone o czynności i
ćwiczenia samoobsługi z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku i
usprawniania w sytuacjach, które pacjent wskazał, jako trudne,
uciążliwe, czy też niewykonalne. Ale nie tylko ustalenia poczynione
między chorym i fizjoterapeutą, lecz przede wszystkim chęć osiągnięcia –
poprzez PNF ćwiczenia i usprawnianie – sytuacji zadaniowej, w której
pacjent samodzielnie i w bezpieczny sposób może próbować odtwarzać,
upośledzone do tej pory funkcje. Istnieje, zatem potrzeba analizy
ruchowej chorego i porównanie jej do jego właściwego fizjologicznego
wzorca.
Ćwiczenia metodą PNF są w tym celu przygotowywane przez terapeutów w tai sposób, że łączą
zasady kontroli ruchu i nauczania motorycznego, co jest niezwykle ważne w
początkowych fazach rehabilitacji, kiedy pacjent ze względu na swą
dysfunkcję nie może w pełni polegać na własnych informacjach czuciowych.
Ćwiczenia metodą PNF pozwalają terapeucie na wykorzystywanie szeregu
stymulacji, w tym: dotykowej, przez kontakt manualny, wizualnej przez
kontakt wzrokowy, werbalnej, przy opisie ruchu, który zamierza wykonać.
Ćwiczenia PNF wpływają również na pobudzanie proprioreceptorów, które
znajdują się w mięśniach, ścięgnach, czy torebkach stawowych. Owo
uaktywnianie receptorów następuje poprzez rozciąganie grupy mięśni (tzw.
PNF stretching), co powoduje właściwy ruch w stawie i napięcie
struktur miękkich. Elementami PNF, ćwiczenia tą metodą, są wzorce
ruchowe, bazujące na ruchach z naszego codziennego życia i wykonywanych
jednocześnie w trzech różnych płaszczyznach: zginanie i prostowanie,
odwodzenie i przywodzenie, rotacja wewnętrzna i rotacja zewnętrzna, przy
ćwiczeniach wykonywanych diagonalnie i spiralnie. Istotnym
czynnikiem ćwiczenia metodą PNF jest też opór, który fizjoterapeuta
stawia ruchom pacjenta, tak, aby ułatwić (torować, facylitować) ruch. W
metodzie PNF zrezygnowano z wyizolowanych ruchów w pojedynczych stawach i
w typowych płaszczyznach. Całość ruchu jest planowana i zamierzona,
jest bowiem wynikiem świadomych działań pacjenta, wspieranych elementami
torującymi (ułatwiającymi ruch) stosowanymi przez fizjoterapeutę w
ramach wykonywanego ćwiczenia PNF.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz