Kręgozmykiem określa się zmianę deformacyjną kręgosłupa polegającą na zsunięciu się jednego trzonu względem drugiego. Wynika zniewłaściwego połączenia sąsiednich kręgów prowadzącego do niestabilności.
Kręgozmyk zaburza kształt kręgosłupa, w zaawansowanej chorobie widoczna jest nawet zmiana sylwetki ciała. Dodatkowo często prowadzi do zwężenia światła kanału kręgowego i ucisku na korzenie nerwowe. Pod względem etiologii rozróżnia się 5 głównych typów kręgozmyku:
- Typ I, nazywany kręgozmykiem dysplastycznym najczęściej występuje jako wada rozwojowa kręgosłupa na pograniczu trzonów L5 i S1.
- Typ II, kręgozmyk istmiczny lub zmęczeniowy, powstaje na skutek osłabienia połączenia łuków kręgu z nasadami. Zdarza się najczęściej. Dokładny mechanizm nie jest poznany, obecnie uważa się, że już w dzieciństwie, w wyniku powtarzających się mikrourazów dochodzi do rozerwania łuków i powstania kręgoszczeliny. W miarę postępu choroby i zsuwania się wyższego kręgu szczelina się powiększa.
- Typ III jest nazywany kręgozmykiem zwyrodnieniowym i jest efektem zmian zwyrodnieniowych stawów kręgowych. Zmiany zwyrodnieniowe upośledzają ruchomość sąsiednich kręgów. Kręgozmyk zwyrodnieniowy występuje najczęściej u osób starszych, przesunięcie kręgu do przodu rzadko przekracza 1/3 długości trzonu. Brak jest również przerwy w łukach (kręgoszczeliny). Szczególną postacią kręgozmyku typu III jest tyłozmyk, czyli retrolisteza. W odróżnieniu od klasycznego kręgozmyku krąg poniżej przesuwa się ku tyłowi.
- Typ IV, kręgozmyk urazowy, jest wynikiem urazu kręgosłupa, gdy uszkodzeniu ulegają tylne struktury (łuki lub stawy międzykręgowe).
- Typ V, kręgozmyk patologiczny, powodowany jest zmianami własności mechaniczny kości.Kręgozmyk ma charakter wtórny, przyczyną osłabienia kości jest nowotwór, infekcja lub inne zmiany metaboliczne.
- Typ VI, jatrogenny, czyli spowodowany zabiegiem operacyjnym. Wiele często wykonywanych procedur chirurgicznych może osłabić kręgosłup na tyle, aby doszło do kręgozmyku. Jedną z nich jest laminektomia.
Pod względem stopnia zaawansowania wyróżnia się 5 stopni choroby w tzw. skali Meyerdinga. I tak pierwszy stopień rozpoznajemy gdy tylna krawędź trzonu nie przekracza 25% długości trzonu poniżej. Konsekwentnie <50% to stopień drugi, <75 trzeci a 75-100% czwarty. Bardzo rzadki stopień piąty, zwany również spondyloptozą, polega na całkowitym zsunięciu kręgu. Najbardziej pomocne w stopniowaniu są badania RTG.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz