odpowiedź dla osób, które mają pretensje do Ewy Chodakowskiej

Nagrałam filmik z odpowiedzią, które mają pretensje o książki Ewy Chodakowskiej. Nagrałam filmik, ponieważ denerwowały mnie teksty osób, które czepiały się o to, że ludzie kupują książki dotyczące fitnessu, odchudzania itp.

Operacja złamania kręgu

,,Operacja złamania kręgu nie należy do rzadkości, szczególnie w społeczeństwie starzejącym się. Kręgi mogą ulec złamaniu tak, jak inne kości w organizmie. Konsekwencje takiego złamania są różne, zależą przede wszystkim od umiejscowienia złamania.

Przyczyny i objawy złamania kręgu

Jakie są przyczyny złamania kręgu?

• osteoporoza – choroba osłabia układ kostny;
• urazy – wypadki samochodowe, upadki;
• nowotwory – osłabienie kręgów przez ogniska przerzutowe.

Jakie są objawy złamania kręgu?

Często się zdarza, że złamanie kręgów nie sprawia choremu bólu, szczególnie jeśli powodem jest osteoporoza. Symptomy, które mogą się pojawić to:

• ból w konkretnym miejscu lub promieniujący, wrażliwość na dotyk;
• sztywność i napięcie w miejscu złamania;
• zaburzenia wizualne;
• poważne złamania kręgów powodujące paraliż, a nawet śmierć.

Rutynowe badanie wykonywane w gabinecie lekarskim, może wzbudzić podejrzenie o złamanie kręgu. Aby potwierdzić przypuszczenie, lekarz wysyła pacjenta na badania. Większe złamania bez problemu zostaną zobrazowane podczas badania rentgenowskiego. Trudniejsze do wykrycia są mniejsze złamania. Szacuje się, że nawet 60% złamań kręgu może pozostać niezdiagnozowane, wtedy kość sama się zrasta. Tomografia komputerowa lub rezonans magnetycznysą skuteczniejsze w wykrywaniu tego rodzaju dolegliwości.

Diagnostyka złamania kręgu

Do diagnostyki złamania kręgu wykorzystuje się przede wszystkim wywiad i badanie kliniczne - zarówno ortopedyczne, jak i neurologiczne oraz neurochirurgiczne. Ponadto wykonuje się badania obrazowe takie, jak RTG w różnych pozycjach. Coraz częściej do diagnostyki wykorzystuje się także badanie tomografii komputerowej, które pozwala bardzo dużą dokładnością określić lokalizację oraz charakter złamania.

Operacja złamania kręgu

Operacje kręgosłupa w okolicy lędźwiowej i piersiowej, które obecnie się wykonuje, są mniej inwazyjne. Dwie główne operacje to wertebroplastyka i kyfoplastyka.

 

• Przed operacją pacjent musi być przygotowany na rutynowe badanie, badanie rentgenowskie, badanie krwi, czasami badanie neurologiczne.
• Jeśli pacjent przyjmuje aspirynę, leki przeciwzapalne, należy przerwać ich stosowanie na 1 tydzień przed operacją. Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, nawet ziołowych, lekarz poinformuje, kiedy należy je odstawić.
• Przed operacją pacjent nie przyjmuje posiłków i nie pije na około 6 do 8 godzin.
• Pacjent zazwyczaj zostaje przyjęty na oddział w dzień operacji, powrót do domu ma miejsce tego samego dnia lub na drugi dzień.

Jak przebiega operacja złamania kręgu?

• Fluoroskopię (prześwietlenie rentgenowskie) przeprowadza się, by wybrać odpowiednie miejsce do cięcia.
• Wykonuje się jedno lub dwa nacięcie palców.
• Mała rurka zostanie wprowadzona przez skórę w okolicy lędźwiowej, potem skierowana do złamanego kręgu (przy pomocy promieniowania rentgenowskiego). Jeśli wykonuje się kyfoplastykę, mały przyrząd w kształcie balona jest umieszczany w rurce i potem napompowany. Następnie z balonika spuszcza się powietrze i usuwa.
• Spoiwo kości wstrzykuje się przez rurkę do złamanego kręgu.
• Czynność może zostać powtórzona po drugiej stronie kręgosłupa.
• Czas trwania operacji wynosi od 30 do 45 minut (więcej jeśli złamany jest więcej niż jeden kręg)."

z: abczdrowie.pl

rehabilitacja PNF-koncepcja

,,
PNF - Torowanie Nerwowo - Mięśniowe (ang. Proprioceptive Neuromuscular Facilitation)

Metoda skierowana do pacjentów z problemami:

• NEUROLOGICZNYMI (m. in. udary, urazy mózgowo - czaszkowe, urazy rdzenia kregowego, SM - stwardnienie rozsiane, SLA - stwardnienie boczne zanikowe, SCA - ataksja rdzeniowo - móżdżkowa, polineuropatie, dystrofie mięśniowe, choroba Parkinsona, choroby móżdżku, zaburzenia po zabiegach neurochirurgicznych)
  
• ORTOPEDYCZNYMI (m.in. stany po złamaniach, zwichnięciach skręceniach, po wszczepieniu endoprotezy biodra, kolana, barku, po artroskopii - usunięciu łąkotek, rekonstrukcji ACL, kontuzjach sportowych, uszkodzeniach mięśni, zerwaniu ścięgna Achillesa, po wszelkich zabiegach operacyjnych, amputacjach)
  

Efektywnie wykorzystywana w:

• PEDIATRII (MPDZ - mózgowe porażenie dziecięce, rdzeniowy zanik mięśni, przepuklina oponowo - rdzeniowa, zespół Downa, wszelkie jednostki związane z uszkodzeiemi funkcji centralnego układu nerwowego, zaburzeniami wieku rozwojowego)
  
• WADACH POSTAWY I SKOLIOZACH
  

PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Siła mięśni, zakres ruchu - to, co jest ważne w tradycyjnym postępowaniu terapeutycznym, jest tylko środkiem do uzyskania celu jakim jest funkcja. Jakże często zapominamy o tym w naszej codziennej praktyce. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę, bez traumatyzujących psychicznie i fizycznie doznań. Chory powinien być partnerem fizjoterapeuty, określającym zakres i granice działania. To on ustala cele terapii. Terapeuta ma w tym wypadku rolę doradczą. Dzięki takiemu podejściu chory nawet z dużą dysfunkcją zachowuje dobrą motywację i jest pozytywnie nastawiony do współpracy z terapeutą.

Uczestnicząc w kursach tej Koncepcji miałam okazję, wraz z naszymi pacjentami, doświadczyć jak szeroki jest zakres jej oddziaływań. Nie są to jedynie wzorce kończyn ćwiczone z oporem, ewentualnie połączone z jakąś techniką. PNF posiada również całą gamę działań umożliwiających terapię na macie, naukę chodu, ćwiczenia mięśni mimicznych, a także pracę nad takimi funkcjami jak oddychanie, żucie i połykanie.

Koncepcja ta powstała w 1946 roku w kalifornijskiej klinice w Valejo. To tam, niemiecki neurofizjolog - dr Herman Kabat wraz z fizjoterapeutką - Maggie Knott pracowali nad PNF. Przez następne lata wzrastało zainteresowanie Koncepcją, która do dziś doskonali się i przeobraża wykorzystując najnowsze osiągnięcia nauk medycznych. W niedługim czasie powstało Centrum Rehabilitacji Fundacji Kaisera (Kaiser Fundation Rehabilitation Center) stając się głównym ośrodkiem rozwoju tej Koncepcji.

NA CZYM POLEGA I JAK DZIAŁA METODA PNF?

• Opierając się na budowie anatomiczne człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) - osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu
  

• Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych bądę najsprawniejszych jego sfer ruchowych ( najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu ) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o mechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Takie planowanie terapii wymaga znajomości anatomii funkcjonalnej ciała ludzkiego oraz zasad biomechaniki i fizjologii skurczu mięśniowego.
  

• PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością i mobilnością jego ciała, ze szczególnym uwzględnieniem pracy ekscentrycznej mięśni w warunkach grawitacji. Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych. Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach
  

• Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach, najczęściej jest to tzw. opór prowadzący lub kierunkowy, w odróżnieniu do sił zewnętrznych utrudniających wykonanie zadania ruchowego, stosowanych m.in. w treningu siłowym.
  

• Uwzględnienie podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta, opartą na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji. PNF gwarantuje również wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego, przy niewielkich wymaganiach sprzętowych.
  

• Celem terapii jest przywrócenie wzorców ruchowych takich jak prawidłowe chodzenie, siadanie, ubieranie, czy jakiekolwiek inne problemy funkcjonalne dnia codziennego, wykorzystując techniki stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe oraz uczące ruchu i koordynacji."
  
  z: Fizjomedica
  

farmakoterapia w dyskopatii, leki przeciwbólowe na dyskopatię, leczenie dyskopatii bez operacji,

,,

Dyskopatia jest chorobą niezwykle bolesną. Uszkodzenie, które leży u podstaw odczuwanych przez chorego objawów jest zlokalizowane w okolicy kręgosłupa – miejscu, w którego obrębie znajduje się całe mnóstwo wrażliwych na wszelkie patologie nerwów. Jakie leki znalazły zastosowanie w leczeniu dyskopatii i w jaki sposób są pacjentowi podawane, by ulżyć jego dolegliwościom bólowym?

Jak do tej pory naukowcom nie udało się zsyntetyzować leku, który miałby bezpośredni wpływ na zahamowanie postępu przyczyn dyskopatii, którymi są procesy degeneracji krążka międzykręgowego. W związku z tą sytuacją, leczenie dyskopatii na sposób farmakoterapii sprowadza się do łagodzenie istniejących dolegliwości bólowych.

Co pomoże zwalczyć ból?

Podstawowe znaczenie w niwelowaniu dolegliwości bólowych w przebiegu dyskopatii mają niesterydowe leki przeciwzapalne (tak zwane NLPZ-ety). Ich głównym przedstawicielem, dostępnym w każdej aptece bez recepty, a ostatnio także w sklepach spożywczych, drogeriach oraz na stacjach benzynowych, jest ibuprofen. Charakteryzuje się on najmniejszą ilością działań niepożądanych.

Przyjmowanie leków

Jedyne sztywne obwarowanie w stosowaniu ibuprofenu polega na tym, że powinien być on przyjmowany po posiłku, by nie dopuścić do uszkodzenia błony śluzowej żołądka i przełyku, a co za tym idzie – do rozwoju choroby wrzodowej. Pamiętaj, aby nie przekraczać możliwej do zastosowania dziennej dawki leku oraz staraj się nie łączyć ibuprofenu z innymi NLPZ-etami (na przykład z kwasem acetylosalicylowym, czyli popularną Aspiryną). Spowoduje to kumulację objawów niepożądanych, a pozostanie bez wpływu na zwiększenie działania przeciwbólowego.

Jeśli leki bez recepty nie wystarczą

W momencie gdy ochrona przeciwbólowa, zapewniana przez ibuprofen przestanie być dla pacjenta wystarczająca, lekarz będzie musiał zaordynować nieco silniejsze specyfiki, dostępne już tylko na receptę. Należą do nich między innymi ketoprofen, diklofenak czy naproksen.

Uważaj na przyjmowane dawki

Leki, które łagodzą dolegliwości bólowe w dyskopatii dostępne są w formie doustnej, zatem pacjent może przyjmować je w domu. Jest to jednocześnie bardzo wygodne (pacjent nie musi często stawiać się w przychodni w celu przyjęcia swojej dawki leku, jak ma to miejsce na przykład w przypadku zastrzyków), ale także niebezpieczne – w wyniku zwiększenia dolegliwości, pacjent samodzielnie może chcieć modyfikować sobie dawkę przyjmowanego leku.
W taki sposób może wywołać istotną kumulację działań niepożądanych, która może być niebezpieczna dla zdrowia narządów wewnętrznych takich jak nerki, żołądek i wątroba, a w skrajnych przypadkach – może stanowić zagrożenie dla życia!"

z: krajowa baza medyczna