wtorek, 6 października 2015

kolana szpotawe

Kolana szpotawe to schorzenie kości, które występuje częściej niż kolana koślawe. Choroba występuje w wieku dziecięcym i zwykle obejmuje obie strony kończyny. Również u starszych kobiet mogą wystąpić kolana szpotawe – są to wtedy objawy zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych stawów. Często kolana spotawe mogą być wynikiem krzywicy. Do rozwoju choroby przyczyniają się błędy w rozwoju kośćca oraz nieprawidłowo zagojone złamania kości.

1. Przyczyny i profilaktyka kolan szpotawych

Kolana szpotawe powstają głównie jako wynik krzywicy lub choroby Blounta. Mogą pojawić się też u dzieci z nadwagą, które zbyt wcześnie chodziły – nadwaga bowiem jest zbyt dużym obciążeniem dla miękkiego kośćca dziecka. Ponadto do wystąpienia kolan szpotawych przyczynia się nieprawidłowy rozwój kości, niewłaściwie zagojone złamania oraz zatrucia ołowiem lub fluorkiem. Dziecko z tą chorobą powinno być pod opieką ortopedy i pediatry. Jak uniknąć kolan szpotawych? Nie ma jednego sposobu profilaktyki tej dolegliwości. Rodzice powinni zadbać o to, by ich dzieci spędzały wystarczająco dużo czasu na słońcu oraz by w diecie maluchów nie zabrakło witaminy D. W ten sposób ryzyko kolan szpotawych oraz krzywicy będzie znacznie mniejsze.

2. Objawy kolan szpotawych

Po czym można poznać kolana szpotawe?
  • Jeśli dziecko stoi wyprostowane ze złączonymi stopami i kostkami, kolana się nie stykają.
  • Niełączenie kolan jest symetryczne.
  • Brak łączenia się kolan podczas stania ze złączonymi stopami utrzymuje się po trzecim roku życia.
  • Można zaobserwować rozciągnięcie więzadła pobocznego strzałkowego.
  • Więzadło poboczne piszczelowe jest krótsze.
  • Doszło do przykurczenia zginaczy i rozciągnięcia mięśni strzałkowych oraz mięśnia dwugłowego uda.
  • W stawach kolanowych występuje przeprost.
  • W stawach biodrowych następuje skręcenie kończyn do wewnątrz.
  • Kłykcie przyśrodkowe są odsunięte od siebie na odległość większą niż 3 cm.

3. Rozpoznanie i leczenie kolan szpotawych

Lekarze są zwykle w stanie stwierdzić szpotawość kolan na tak zwany „pierwszy rzut oka”. Odległość pomiędzy kolanami mierzy się u dziecka, które leży. Aby wykluczyć krzywicę, przeprowadza się badanie krwi. Niekiedy konieczne jest także wykonanie zdjęcia rentgenowskiego. Wskazaniami do prześwietlenia są:
  • wiek dziecka powyżej trzech lat,
  • pogarszający się stan kolan – odległość między kolanami zwiększa się,
  • brak symetrii,
  • przypuszczenie innej choroby.
Nawet jeśli diagnoza jest bezdyskusyjna, w większości przypadków nie stosuje się żadnego leczenia. Jest ono konieczne jedynie w naprawdę ciężkich przypadkach. Zazwyczaj rodzice dziecka otrzymują zalecenie, by przynajmniej raz na pół roku pojawić się z maluchem na wizycie kontrolnej. Jeśli stan kolan jest poważny lub gdy dziecko choruje także na inną chorobę, opcją stają się specjalne buty ortopedyczne, klamry lub opatrunki gipsowe. Nie wiadomo jednak do końca, jak bardzo są skuteczne. Czasami jedynym wyjściem jest operacja, która ma za zadanie pomóc nastolatkom z ciężkimi postaciami kolan szpotawych. Zwykle rezultat zabiegu jest dobry, a pacjent nie ma problemu z chodzeniem. Warto pamiętać, że nieleczone kolana szpotawe nie ustępują samoistnie i mogą doprowadzić do artretyzmu w kolanach lub biodrach. Dlatego też, jeżeli zauważyłeś u swojego dziecka utrzymującą się szpotawość kolan po ukończeniu trzeciego roku życia, nie zwlekaj z wizytą u lekarza.

https://portal.abczdrowie.pl/kolana-szpotawe

korekcja nosa, operacja nosa

Niezgrabny nos może szpecić nawet najpiękniejsze rysy twarzy. Jest to bardzo charakterystyczny element wyglądu i to na nim najczęściej skupia się uwaga innych osób. Kształt nosa może być uwarunkowany genetycznie, ale może też zmienić się w wyniku uszkodzenia fizycznego, na przykład złamania, lub w wyniku procesu starzenia się. Estetyka nosa ma jednak znaczenie drugoplanowe. Nos przede wszystkim musi być w pełni funkcjonalny, a niekiedy jego wewnętrzna budowa znacznie utrudnia oddychanie. Zatem korekta nosa może przyczynić się do poprawy jego funkcjonalności zewnętrznej oraz wewnętrznej. Dzięki zabiegowi chirurgicznemu osiągnąć można:
  • wielkość nosa proporcjonalną do reszty twarzy
  • odpowiednią szerokość i profil grzbietu nosa
  • odpowiedni kształt czubka nosa
  • odpowiedni kąt pomiędzy nosem a górną wargą
  • odpowiednią szerokość nozdrzy
  Zdjęcia przedi po zabiegu
 
 
Przygotowanie
Pacjent przystępując do zabiegu powinien posiadać prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych oraz ogólny dobry stan zdrowia. U kobiet zabieg przeprowadzany jest po skończonej miesiączce. Na tydzień przed zabiegiem nie zaleca się zażywania środków rozrzedzających krew, takich jak Aspiryna. Należy również ograniczyć palenie papierosów. Osoby cierpiące na cukrzycę, niedokrwistość, ropne zapalenie zatok oraz skazy krwotoczne nie są odpowiednimi kandydatami do zabiegu korekty nosa.
Zabieg
Zabieg plastyki nosa polega na korekcji części chrzęstnej oraz kostnej. W większości przypadków nacięcia wykonywane są wewnątrz otworów nosowych, dzięki czemu są w późniejszym okresie praktycznie niewidoczne. Jedynie w sytuacji rozległych operacji, kiedy niezbędny jest bezpośredni dostęp do tkanek nosa, konieczne jest wykonanie również nacięcia u podstawy skóry między nozdrzami. Następnie oddziela się skórę nosa od układu chrzęstno-kostnego. Na uwolnionym w ten sposób obszarze wykonuje się odpowiednie modyfikacje, aż do uzyskania pożądanego efektu. Niekiedy, konieczny jest przeszczep części chrzęstnych. Potrzebny materiał pobierany jest z przegrody nosowej lub ucha. Na koniec, w miejscu cięć na skórze oraz błonie śluzowej, zakładane są szwy rozpuszczalne. Konieczne jest również założenie opatrunku usztywniającego i podtrzymującego nowy kształt nosa wykonanego z gipsu lub tworzywa sztucznego. Otwory nosowe zabezpiecza się setonami nosowymi (opatrunkami wykonanymi z gazy). Zabieg trwa około 1-2 godziny. Po operacji pacjent pozostaje w klinice przez okres jednego dnia.
Znieczulenie
W zależności od stopnia skomplikowania zabiegu stosuje się znieczulenie miejscowe lub ogólne.
Przebieg pooperacyjny
Zabieg plastyki nosa jest jednym z tych zabiegów, na efekty którego pacjent musi czekać nawet do 6 miesięcy. Po zabiegu pacjent odczuwa spory dyskomfort związany z obrzękiem nosa, a nawet całej twarzy i towarzyszącym mu bólem pooperacyjnym. Ból może dotyczyć nie tylko okolicy operowanej, ale również głowy i innych części twarzy. W przypadku silnych dolegliwości można stosować środki przeciwbólowe w uzgodnieniu z lekarzem prowadzącym. Po dwóch dobach od zabiegu usuwane są setony nosowe, a po 7 dniach ściągany jest opatrunek usztywniający. Obrzęki i zasinienia mogą utrzymywać się do 4 tygodni, aby przyspieszyć ten proces zaleca się stosowanie zimnych okładów. Przez około 2 -3 miesiące należy unikać skrajnych temperatur, gdyż po operacji nos jest bardzo wrażliwy na zmiany temperatur. W tym czasie należy unikać również wysiłku fizycznego i chronić nos przed urazami. Przez okres 3 tygodni po zabiegu nie jest wskazane noszenie okularów.
Powikłania
Plastyka nosa, jak każdy zabieg chirurgiczny, obarczona jest ryzykiem pojawienia się powikłań. Do typowych należą krwiaki, infekcje oraz przedłużające się obrzęki. Pacjent powinien być świadomy faktu, że po zabiegu odczucia związane z wdychaniem powietrza mogą się nieco zmienić. Może również dojść do przerostu blizny, asymetrii nosa oraz zmiany kolorytu jego skóry. Stosowanie się do zaleceń pooperacyjnych znacznie minimalizuje ryzyko wystąpienia jakichkolwiek powikłań po zabiegu.

http://www.klinikasfera.pl/korekcja-nosa


czwartek, 1 października 2015

jałowa martwica kości

Jałowa martwica kości to zespół chorobowy polegający na powstawaniu zmian martwiczych tkanki kostnej bez udziału chorobotwórczych drobnoustrojów. Objawia się bolesnością w pachwinie, biodrze, pośladku i krzyżu. Wymaga szybkiej diagnozy lekarza-ortopedy i leczenia.

Przyjmuje się, że jałowa martwica kości to zaburzenie ukrwienia określonego obszaru tkanki kostnej.

Jałowa martwica kości - objawy

Chory uskarża się na dolegliwości bólowe, które powoli narastają i ustępują po wypoczynku. Może pojawić się również ograniczenie zakresu ruchów w bezpośrednim stawie. Jeśli zmiana dotyczy kończyny dolnej, może wystąpić utykanie podczas chodzenia. Miejscowo występuje bolesność uciskowa, może też pojawić się obrzęk i ograniczenie ruchów stawu dotkniętego chorobą.

Jałowa martwica kości - rozpoznanie

Jałową martwicę kości ustala się na podstawie badania radiologicznego. Nieleczona jałowa martwica kości może spowodować destrukcję stawu biodrowego, bowiem właśnie ta część ciała najczęściej jest atakowana przez chorobę. To w konsekwencji może doprowadzić do zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego, wymagających interwencji chirurgicznej i wszczepienia endoprotezy.
Chory na jałową martwicę kości przede wszystkim powinien dużo odpoczywać. Nie powinien przesilać chorej kończyny, a w przypadku silnego bólu stosować środki przeciwbólowe.

Jałowa martwica kości - leczenie

W przypadku jałowej martwicy kości leczenie jest długotrwałe i polega na ochronie obumarłej kości przed niekorzystnymi obciążeniami mechanicznymi (zapobiegającymi zgnieceniu nasad), przez co stwarza się warunki do odbudowy martwej kości z możliwie najmniejszymi odchyleniami od stanu prawidłowego. Jeśli zmiany dotyczą kończyny dolnej, np. kości udowej, odciążanie uszkodzonego stawu musi być całkowite.

Jałowa martwica kości - rokowania

Jałowa martwica trwa od roku do 4 lat w zależności od wieku dziecka, w którym wystąpiła. W warunkach korzystnych kończy się bez trwałych następstw, zwłaszcza gdy dotyczy martwic pozastawowych. Jeżeli są to zmiany stawowe, zwłaszcza kończyny dolnej, prognoza jest mniej korzystna i zależy od wczesnego rozpoczęcia i konsekwentnego leczenia, rozległości zmian i ich lokalizacji.


http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/kregoslup/jalowa-martwica-kosci-czyli-martwica-tkanki-kostnej_38549.html