diklofenak

Preparaty zawierające diklofenak są dostępne w postaci tabletek, żeli i czopków. Diklofenak jest wykorzystywany głównie w reumatologii, np. w chorobie zwyrodnieniowej stawów, RZS, ale znalazł też zastosowanie w leczeniu bólu oczu, po urazach, przy miesiączce.

Diklofenak to kwas o-N-(2,6--dichlorofenylo)-aminofenylooctowy, ale w preparatach farmaceutycznych najczęściej występuje w postaci soli sodowej.

Zalety diklofenaku

Lek wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Najczęściej stosowany jest w postaci tabletek. Po podaniu doustnym szybko i całkowicie się wchłania. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po 1–2 godzinach. W formie czopków może być aplikowany raz dziennie na noc; jako żel do smarowania – do 4 razy na dobę. Niezależnie od drogi podania przenika do płynu maziowego i łagodzi ból na 4–5 godzin. Wydalany jest w ciągu 12 godzin od poda- nia, z moczem i kałem. Nie kumuluje się w organizmie.

Wady diklofenaku

Diklofenaku nie powinny stosować osoby, u których ujawniła się nadwrażliwość na inne leki z grupy NLPZ lub pochodne kwasu salicylowego. Astma oskrzelowa, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, niewydolność nerek oraz upośledzona czynność wątroby też są przeciwwskazaniami do zastosowania tej substancji leczniczej. Jeżeli stosujemy diklofenak z innymi lekami, musimy pamiętać o ryzyku interakcji. Przyjmowany z digoksyną lub litem powoduje zwiększenie ich stężenia we krwi. Wzmaga toksyczność metotreksatu. W połączeniu z lekami na nadciśnienie zmniejsza ich skuteczność, a dodatkowo może uszkadzać nerki. Stosowany łącznie z diuretykami (leki moczopędne) zwiększa stężenie potasu we krwi. Równoczesne podawanie z innymi NLPZ lub kortykosteroidami zwiększa ryzyko krwawień z przewodu pokarmowego. Jak każdy lek może wywoływać działania niepożądane. Do najczęstszych należą zaburzenia przewodu pokarmowego (nudności, biegunka), skórne reakcje alergiczne, a niekiedy nawet uaktywnienie się choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy.

Diklofenak - zachowaj ostrożność

Bez konsultacji z lekarzem leku nie powinny stosować osoby chore na astmę, nadciśnienie, cierpiące z powodu choroby wrzodowej, niewydolności nerek bądź wątroby. Przeciwwskazaniem jest też reakcja alergiczna występująca przy wcześniejszym podaniu leków przeciwbólowych lub przeciwgorączkowych z grupy NLPZ albo kwasu acetylosalicylowego. Kobietom w ciąży podaje się go tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają ryzyko działań niepożądanych u dziecka. Diklofenaku nie należy stosować dłużej, niż to jest konieczne. Jeżeli nie zażyje się kolejnej dawki, następnej nie przyjmujmy podwójnie. Długotrwałe stosowanie lub użycie wysokich dawek może powodować upośledzenie czynności wątroby, niewydolność nerek, a niekiedy nawet zaburzenia układu krwiotwórczego. Zbyt długie stosowanie żeli przeciwbólowych z diklofenakiem (zwłaszcza na duże powierzchnie) może spowodować wystąpienie objawów układowych.

Ważne

W lekach sprzedawanych bez recepty ilość substancji czynnej jest kilkakrotnie mniejsza niż w tych, które wydawane są na receptę. Mimo to zawsze należy stosować się do zaleceń o dawkowaniu, zawartych na ulotkach.

http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/domowa-apteczka/diklofenak-substancja-czynna-lekow-stosowanych-w-reumatologii_38944.html

najczęstsze schorzenia kręgosłupa

Skrzywienia kręgosłupaKręgosłup człowieka nie jest idealnie prosty: u niemowląt ma kształt łuku; u osoby dorosłej wygina się do przodu na odcinku szyjnym oraz lędźwiowym, zaś nieco do tyłu na wysokości klatki piersiowej i kości krzyżowej. Wygięcia fizjologiczne zwane są kifozą i lordozą. Oba typy mogą przybrać postać pogłębioną, wymagającą leczenia.

Kifoza to wygięcie kręgosłupa ku tyłowi na odcinku piersiowym i krzyżowym. Kształtuje się jeszcze w okresie płodowym, ulegając utrwaleniu w pierwszych latach życia. Pod wpływem urazów lub schorzeń, takich jak gruźlica lub krzywic, może ulegać patologicznemu przerostowi, który w większości przypadków można skorygować poprzez regularną gimnastykę korekcyjną i fizykoterapię. W ciężkich przypadkach konieczne może się okazać nałożenie gorsetu, a nawet leczenie operacyjne.

Lordoza to wygięcie kręgosłupa w stronę brzuszną na odcinku szyjnym i lędźwiowym. Również w tym przypadku skrzywienie może nabrać charakteru patologicznego, które wymaga leczenia.

Skolioza to skrzywienia kręgosłupa, które powstają w wyniku nadmiernych obciążeń, niewłaściwej postawy, schorzeń i urazów. Mogą rozwinąć się w każdym wieku, choć najczęściej ujawniają się w okresie intensywnego wzrostu. Leczenie, w zależności od stopnia zaawansowania skrzywienia, obejmuje gimnastykę korekcyjną, zastosowanie gorsetu ortopedycznego, a także zabiegi operacyjne.

Dyskopatia
Dyskopatia to najczęściej występująca przyczyna dolegliwości bólowych pleców. Zwyrodnienie dotyka nie samych kręgów, a łączących je krążków międzykręgowych.
Krążek międzykręgowy (dysk) jest zbudowany z jądra miażdżystego, otoczonego przez tzw. pierścień włóknisty, złożony z włókien kolagenowych. Czasem – z racji wieku lub pod wpływem przeciążeń, jakim poddawany jest kręgosłup - dochodzi do przemieszczenia lub zwyrodnienia jądra miażdżystego, które – uciskając na pierścień - powoduje uporczywe dolegliwości bólowe, zaburzenia czucia, niedowłady, a nawet zanik mięśni. U niektórych pacjentów objawy ustępują samoistnie. Niestety, wiele przypadków dyskopatii wymaga rehabilitacji, a nawet leczenia operacyjnego.

Kręgozmyk
Częstą dolegliwością, z reguły towarzyszącą dyskopatii i dającą podobne dolegliwości, jest tzw. kręgozmyk, czyli przesunięcie się kręgów względem siebie. Przesunięcie to powstaje pod wpływem długotrwałego utrzymywania nieprawidłowej postawy, urazów, predyspozycji genetycznych, a nawet - wykonywania gwałtownych ruchów. Kręgozmyk najczęściej dotyczy odcinka lędźwiowego; z reguły wymaga rehabilitacji.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK)
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), czyli przewlekły stan zapalny obejmujący stawy krzyżowo-biodrowe, pierścienie, więzadła i drobne stawy miedzy kręgowe, to niezwykle poważna i uciążliwa dolegliwość, należąca do grupy chorób reumatycznych. Choroba ma charakter rzutowo-remisyjny i najczęściej dotyka osoby młode, miedzy 15 a 18 rokiem życia; 2-3 razy częściej mężczyzn, niż kobiety. Początkowo objawia się bólami w odcinku krzyżowym i lędźwiowym, zaś w następnym etapie prowadzi do ograniczenia ruchomości stawów aż do ich całkowitego zesztywnienia. Leczenie, obok intensywnej gimnastyki podtrzymującej ruchomość stawów, polega na aplikacji leków immunosupresyjnych i przeciwzapalnych. W ostatnim czasie wprowadzono nowy element terapii tzw. terapię biologiczną, podczas której podawane są substancje występujące naturalnie w organizmie człowieka, w celu powstrzymania procesów patologicznych.

http://www.zdroweplecy.com/jakie-sa-najczestsze-schorzenia-kregoslupa

The Oreo Cat: Onyx

Tramal-informacje na temat leku

Opis rozszerzony leku

Wskazania:

Ból o średnim i dużym nasileniu.

Dawkowanie:

W zależności od postaci leku - doustnie (kapsułki, krople doustne, tabletki powlekane o przedłużonym działaniu), doodbytniczo (czopki) lub w powolnych wstrzyknięciach domięśniowych, dożylnych lub podskórnych (roztwór do wstrzykiwań). Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków, kapsułki i tabletki połykając w całości i popijając niewielką ilością płynu, nie dzielić ani nie rozgryzać, krople należy przyjmować z niewielką ilością płynu lub "na cukier". Dawkę (w zależności od intensywności bólu i indywidualnej wrażliwości) i częstotliwość stosowania leku ustala lekarz.   Uwaga! Nie stosować w leczeniu uzależnień od opioidów. W czasie terapii nie wolno spożywać alkoholu.   Aby leczenie było skuteczne i jak najbardziej bezpieczne należy przestrzegać zaleceń lekarza prowadzącego.     Zapoznaj się z właściwościami leku opisanymi w ulotce przed jego zastosowaniem.   Przed zastosowaniem leku należy sprawdzić datę ważności podaną na opakowaniu (etykiecie). Nie należy stosować leku po terminie ważności. Przechowuj lek w szczelnie zamkniętym opakowaniu, w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci, zgodnie z wymogami producenta.   Lek ten został przepisany przez lekarza prowadzącego celem leczenia konkretnego schorzenia. Nie należy go odstępować innym osobom ani używać w innych okolicznościach bez konsultacji z lekarzem.

Możliwe skutki uboczne:

Bardzo często: nudności i zawroty głowy. Często: wymioty, zaparcia, nadmierne pocenie się, suchość w jamie ustnej, ból głowy, splątanie. Mogą wystąpić także zaburzenia czynności układu krążenia (kołatanie serca, omdlenia) - występujące szczególnie podczas podawania dożylnego leku oraz u pacjentów osłabionych lub po wysiłku fizycznym. Rzadko obserwowano: osłabienie mięśni szkieletowych, zmiany łaknienia oraz zaburzenia w oddawaniu moczu. W pojedynczych przypadkach opisywano drgawki pochodzenia mózgowego - występowały one prawie wyłącznie po podaniu dożylnym dużych dawek leku oraz jednoczesnym leczeniu środkami mogącymi obniżyć próg drgawkowy lub wywołać drgawki. Lek może wywołać uzależnienie, szczególnie u pacjentów z tendencją do nadużywania leków, oraz mogą wystąpić objawy związane z reakcją odstawienia, podobne do obserwowanych po odstawieniu opioidów. W pojedynczych przypadkach zaobserwowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.   Lek może upośledzać sprawność psychomotoryczną, zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn.

Poinformuj lekarza:

Gdy masz nadwrażliwość na tramadol lub pozostałe składniki preparatu, padaczkę, schorzenia wątroby i/lub nerek, jesteś uzależniony od opioidów, padaczkę, skłonność do występowania drgawek pochodzenia mózgowego.   Gdy przyjmujesz leki z grupy inhibitorów monoamioksydazy - MAO (lub zażywałeś je w ciągu 14 dni poprzedzających leczenie), leki przeciwdepresyjne, leki przeciwlękowe, nasenne i inne leki działające hamująco na ośrodkowy układ nerwowy. Ponadto należy poinformować lekarza o wszystkich ostatnio przyjmowanych lekach, nawet tych dostępnych bez recepty.   Jeśli jesteś lub przypuszczasz, że jesteś w ciąży, a także gdy karmisz piersią. Nie zaleca się stosowania preparatu w okresie ciąży i karmienia piersią.

• ból przewlekły
• ból pourazowy
• opioid
• ból nowotworowy

http://www.doz.pl/leki/p760-Tramal

Najczęstsze powody przewlekłych dolegliwości kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe stawów kręgosłupa, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, stenoza lędźwiowa, lumbago, rwa kulszowa

Najczęstsze powody przewlekłych dolegliwości kręgosłupa

Kręgosłup utrzymuje całe ciało w pozycji wyprostowanej. Prowadząc siedzący tryb życia tyjemy, a wtedy coraz trudniej jest utrzymać prawidłową postawę. To pociąga za sobą nierówne napięcie i tak już osłabionych mięśni oraz więzadeł, a także postępujące zwyrodnienie kręgów i stawów kręgosłupa. Pojawiają się bóle pleców i konieczna staje się wizyta u ortopedy.

Żadnego bólu pleców nie można lekceważyć, bo zawsze jest objawem kontuzji kręgosłupa. U młodych osób bywa najczęściej skutkiem nadwerężenia mięśni po zbyt forsownym wysiłku. Wówczas ustępuje po kilku dniach. Zdarza się jednak, że nawraca, trwa miesiącami, a nawet latami.

Zmiany zwyrodnieniowe stawów kręgosłupa są spowodowane brakiem ruchu oraz nadwagą. Nie bez znaczenia są też skłonności genetyczne. Kości tworzące stawy kręgosłupa oddzielone są chrząstkami, działającymi podobnie do łożysk kulkowych. Podczas ruchu „smarowane” są przez płyn maziowy zapewniający im poślizg. Jeśli jednak spędzamy większość czasu w jednej pozycji, płyn zanika. Wtedy zwiększa się tarcie i dochodzi do mikrourazów chrząstki. Jej poszarpane krawędzie uszkadzają z kolei kości. Z czasem goją się, ale zostają blizny ograniczające elastyczność stawów. Cały wysiłek podczas ruchu przenosi się na kolejne stawy, które również mogą ulec uszkodzeniu. Zmiany zwyrodnieniowe są nieuniknione, lecz obecnie skarżą się na nie ludzie coraz młodsi.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa - jest to dziedziczna choroba reumatyczna, która najczęściej rozwija się u młodych mężczyzn (między 20. i 40. rokiem życia). Jej pierwsze objawy to poranna sztywność i bóle odczuwane w dolnej partii pleców. Z czasem  obejmują one wyższe części kręgosłupa. Gdy docierają do szyi, stawy kręgosłupa zespalają się, więzadła i jądra miażdżyste twardnieją, a sam kręgosłup wygina się w łuk i sztywnieje. Nie można zapobiec tej chorobie, zaś celem leczenia jest jak najdłuższe utrzymanie elastyczności kręgosłupa.

Stenoza lędźwiowa - choroba może mieć charakter wrodzony, ale pojawia się też na skutek urazu, stanów zapalnych tkanek miękkich stawów lub zwyrodnienia kręgosłupa. Przyczyną  dolegliwości jest zwężenie kanału, którym biegnie rdzeń kręgowy. W rezultacie dochodzi do ucisku odchodzących od niego nerwów, i do stałego bólu krzyża lub ataków podobnych do rwy kulszowej. Dolegliwości nasilają się w czasie stania i schodzenia ze schodów, maleją zaś po kilkugodzinnym leżeniu w łóżku. Zwykle towarzyszą im skurcze łydek.

Lumbago - to nagły i ostry ból w dolnej części pleców. Nazwa lumbago pochodzi z języka łacińskiego - lumbalis, czyli lędźwiowy. O tej przypadłości potocznie mówi się też: wypadnięcie dysku albo postrzał. Powód urazu jest zazwyczaj ten sam - zwykle przeszywający ból pojawia się podczas wykonywania czynności, w której nadmiernie przeciążamy kręgosłup, np. przy wyjmowaniu ciężkiej torby z bagażnika samochodu. Wówczas zdarza się, że krążek międzykręgowy pęka i część miąższu „wysuwa się” do tyłu lub na bok. Wybrzuszenie to, czyli przepuklina jądra miażdżystego, uciska na leżące w pobliżu nerwy, powodując silny ból w krzyżu, a nawet w nogach. Uraz zwykle dotyczy części lędźwiowej kręgosłupa, lecz może też objąć fragmenty położone wyżej. Jego objawy to:

• ostry, uporczywy ból w plecach lub krzyżu;
• ból promieniujący do bioder i mięśnia czworogłowego uda (położonego ponad kolanem);
• sztywność całego tułowia;
• uczucie mrowienia w stopach;
• drętwienie nóg.

Ból atakuje przy każdej próbie schylenia się, skręcenia ciała, a nawet przy zmianie pozycji.

Rwa kulszowaNerw kulszowy jest jednym z najdłuższych w naszym ciele. Odchodzi od rdzenia kręgowego na wysokości bioder i biegnie w dół przez tylne partie uda i łydki aż do śródstopia. Najczęściej ucisk na niego spowodowany jest przepukliną jądra miażdżystego powstałą w dolnym odcinku kręgosłupa, obrzękiem lub zwyrodnieniem stawu w kręgosłupie. Na tę dolegliwość czasem skarżą się również kobiety w zaawansowanej ciąży - ciężar dziecka zmusza je do zmiany postawy ciała, co może wpłynąć na inne ustawienie kręgów i ucisk na nerw. Ból typowy dla rwy kulszowej jest bardzo ostry, przenika ciało od dolnej części pleców i promieniuje na całą nogę, docierając nawet do pięty. Towarzyszy mu często uczucie mrowienia i drętwienia kończyny, czasem jej bezwładność. Niekiedy dolegliwości odczuwa się tylko w dolnych partiach nóg. Nieleczona rwa kulszowa może spowodować zanik mięśni unerwianych przez nerw kulszowy. Grozi to utratą sprawności i nawracającymi, bolesnymi atakami.

Konieczna konsultacja lekarska

Lekarze potrafią skutecznie rozprawić się z bólem nagłym, ale wiedzą też, jak pomóc w przypadkach schorzeń przewlekłych. Im wcześniej zgłosimy się do ortopedy, tym szybciej zaczniemy normalnie funkcjonować.
Ortopeda najpierw przeprowadza staranny wywiad, pytając o okoliczności ataku (w przypadku lumbago lub rwy kulszowej) albo o charakter bólu przewlekłego i czas jego trwania. Następnie bada zakres ruchów kręgosłupa w pozycji stojącej, siedzącej i leżącej.
Podnosząc wyprostowaną nogę pacjenta, określa stopień nasilenia bólu, a za pomocą młoteczka neurologicznego bada podstawowe odruchy. Odruch kolanowy sprawdza się, gdy pacjent siedzi na krześle. Lekarz uderza młoteczkiem w więzadła rzepki obu nóg i porównuje siłę wyrzutu i wysokość na jaką się podnoszą. Podczas testowania odruchu ze ścięgna Achillesa pacjent klęka na stołku, a ortopeda uderza w badane ścięgno (biegnące od pięty w górę). W obu przypadkach chora noga reaguje znacznie słabiej. Specjalista sprawdza też czucie w nogach.


http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/kregoslup/kregoslup-najczestsze-przewlekle-choroby-kregoslupa_38534.html

The Oreo Cat: Kitten love

złamanie kręgosłupa

Złamanie kręgosłupa może spowodować utratę przytomności przez poszkodowanego. Wtedy pacjent wymaga specjalistycznej pomocy medycznej. Jeśli przytomność jest zachowana, poszkodowany najczęściej skarży się na ból uszkodzonego odcinka kręgosłupa. Jeśli w wskazanej okolicy ciała są jakieś uszkodzenia, mogą one potwierdzać uraz. Należy pamiętać, że jeśli człowiek jest przysypany, na przykład gruzem, nie można go wyciągać spod materiału, tylko trzeba go usunąć z chorego.

1. Urazy kręgosłupa szyjnego i piersiowo-lędźwiowego

Do uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa dochodzi w wyniku uderzenia w głowę, upadku z wysokości na głowę, skoku do wody na głowę. Najczęściej uszkodzeniu ulega odcinek między piątym a siódmym kręgiem szyjnym. Badanie radiologiczne pomaga ustalić rodzaj uszkodzenia. Badanie tomograficzne i rezonans mogą wskazać zmiany neurologiczne. Niestabilne złamania kręgosłupa są operowane. Natychmiastowy zabieg chirurgiczny przeprowadza się, gdy doszło do porażenia poprzecznego i widoczny jest ucisk na rdzeń.
Uszkodzenie odcinka piersiowo-lędźwiowego kręgosłupa powstaje przy upadku z wysokości na pośladki, grzbiet, wyprostowane nogi oraz przy gwałtownym silnym zgięciu. Rodzaj uszkodzenia pomaga ustalić badanie radiologiczne, zmiany neurologiczne zaś – badanie tomograficzne i rezonans magnetyczny. Jeśli doszło do złamania ze zwichnięciem i niepełnym zespołem neurologicznym oraz obecny jest ucisk na rdzeń, operację wykonuje się w przeciągu 6 godzin.
Poszkodowanego nie można podnosić za głowę, ramiona czy biodra. Należy go przesunąć na nosze, deskę bez zmiany pozycji ciała, by nie uszkodzić jeszcze bardziej kręgosłupa. Głowa powinna być unieruchomiona, tak samo barki, które można przybandażować do ciała. W czasie transportu nie można chorego przekładać. Należy natomiast zadbać o prawidłową drożność dróg oddechowych chorego.

2. Osteoporoza a urazy kręgosłupa

Oprócz wymienionych przyczyn urazów kręgosłupa warto wspomnieć także o następującym fakcie: złamanie kręgosłupa to najczęstsze powikłanie osteoporozy. Gdy na skutek zmniejszenia stopnia mineralizacji ciężar ciała wynosi mniej niż 50 kilogramów, warto na siebie bardziej uważać. Inne czynniki ryzyka to: palenie papierosów, niedobór wapnia oraz witaminy D3, niska masa kostna (wynik badania densytometrycznego poniżej 1,0 SD), częste upadki oraz niski poziom aktywności fizycznej.
Złamanie kompresyjne trzonu kręgowego to najczęstsze złamanie osteoporotyczne. U połowy pacjentów złamania kręgosłupa nie można powiązać z upadkiem. U pozostałych chorych uraz nastąpił na skutek przewrócenia się, urazu lub podniesienia ciężkiego przedmiotu. Osłabione kości nie były w stanie wytrzymać dużego obciążenia. Jak rozpoznać złamanie kompresyjne trzonu kręgowego? Jeśli pojawił się miejscowy ból grzbietu przybierający na sile podczas dłuższego stania lub siedzenia, należy skontaktować się z lekarzem. Ból może być promieniujący do boków. Nie należy nastawiać się na najgorsze – złamania kompresyjne są złamaniami stabilnymi, co oznacza, że ryzyko porażeń lub niedowładów jest minimalne.

kifoza kręgosłupa

Kifoza jest to postępująca choroba kręgosłupa, która może występować u dzieci i dorosłych. To zaburzenie niekiedy powoduje zniekształcenie opisane jako garb. Kifoza może występować w formie ostrej deformacji. Nieprawidłowości kifotyczne najczęściej spotyka się w piersiowej lub piersiowo-lędźwiowej części kręgosłupa. Łagodna postać kifozy zwykle nie powoduje wielu problemów, ale w ciężkich przypadkach może niekorzystnie wpłynąć na płuca, nerwy i inne narządy oraz tkanki, co prowadzi do dolegliwości bólowych i innych komplikacji.

1. Przyczyny kifozy

Do wystąpienia choroby przyczyniają się następujące czynniki:

• zaburzenia nerwowo-mięśniowe,
• urazy,
• nowotwory,
• infekcje,
• zapalenie stawów.

          

  Kifoza jest leczona poprzez zastosowanie gimnastyki mającej na celu korektę wady. Stosuje się również gorsety ortopedyczne oraz fizykoterapię.

Kifoza w odcinku piersiowym oznacza przesadny kifotyczny kąt od normalnej krzywej kręgosłupa. Jest ona klasyfikowana jako strukturalna wada postawy. Jest spowodowana nieprawidłowościami wpływającymi na kości, nerwy, ścięgna lub mięśnie. Kifoza ze strukturalną patologią może wymagać interwencji lekarza, ponieważ pacjent sam nie może kontrolować progresji skrzywienia.
Na wystąpienie kifozy bardziej narażone są następujące osoby:

• dorastające dziewczęta z wadami postawy,
• chłopcy w wieku od 10 do 15 lat,
• dorośli z osteoporozą,
• chorzy z zaburzeniami tkanki łącznej, na przykład z syndromem Marfana.

2. Rozpoznanie kifozy

Choroba często przebiega bezobjawowo, dlatego wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma kifozę. U chorych, którzy odczuwają zmęczenie i ból pleców, mają zaokrąglone plecy lub czują napięcie albo zesztywnienie w kręgosłupie, diagnoza następuje znacznie szybciej. Jeśli wystąpiły powyższe symptomy, warto udać się do lekarza, ponieważ kifoza może przyczynić się do poważnych komplikacji. Jak więc wygląda rozpoznanie choroby? Aby zdiagnozować kifozę, konieczne jest przeprowadzenie następujących badań:

• obserwacja postawy,
• badanie palpacyjne kręgosłupa, które określa nieprawidłowości poprzez dotyk,
• zakres ruchu środków, w jakim stopniu pacjent może wykonywać ruchy zgięcia i rotacji kręgosłupa,
• zdjęcie rentgenowskie – jest wykonywane na całej długości kręgosłupa (przód/tył/góra/dół). Pacjent stoi z wyciągniętymi do przodu rękoma i utrzymuje głowę prosto. Aby ustalić elastyczność krzywej, zdjęcie rentgenowskie może być robione w pozycji leżącej.

W celu zdiagnozowania kifozy stosuje się także ocenę neurologiczną, która obejmuje ocenę następujących objawów:

• ból,
• drętwienie,
• parestezje (np. mrowienie),
• funkcję motoryczną kończyn,
• skurcze mięśni,
• osłabienie mięśni,
• zmiany w jelitach oraz w pęcherzu moczowym.

3. Leczenie kifozy

Leczenie kifozy jest uzależnione od przyczyny wystąpienia choroby oraz jej objawów. U pacjentów z łagodniejszą postacią kifozy czasami nie stosuje się żadnego leczenia, a stan kręgosłupa samoistnie się poprawia. Chory ma za zadanie wykonywać zalecane ćwiczenia i spać na niezbyt miękkim materacu. Jeśli pacjent cierpi na strukturalną wadę postawy, leczenie zależy od objawów, płci i wieku. Zwykle pacjent przyjmuje leki o działaniu przeciwzapalnym. Natomiast w przypadku kifozy związanej z osteoporozą leczenie może być zbyteczne. Zwykle wystarczy kontynuować leczenie osteoporozy, by uniknąć złamań.
Poważniejsze postaci kifozy wymagają podjęcia bardziej stanowczych kroków. Podstawowe metody leczenia to noszenie szelek ortopedycznych oraz – w ostateczności – operacja. Szelki są zalecane dzieciom i nastolatkom. Im wcześniej rozpoczyna się leczenie, tym bardziej jest efektywne. Niekiedy jednak operacja to jedyne wyjście, na przykład gdy kifoza jest powiązana z infekcją lub guzem.

http://portal.abczdrowie.pl/kifoza

stenoza kręgosłupa lędźwiowego

Definicja

Stenoza odcinka lędźwiowego kręgosłupa jest stanem spowodowanym przez zwężenie kanału kręgowego. W terminologii medycznej stenoza to zwężenie lub ograniczenie kanału lub przewodu.

Przyczyny

Zmiany rozmiaru lub kształtu kanału kręgowego zazwyczaj pojawiają się w wyniku procesu starzenia. Zwykle miejsca w otworach kości kręgosłupa wystarcza dla nerwów odchodzących od rdzenia kręgowego, ale w przypadku zmniejszenia średnicy tych otworów (z powodu przerostu kości lub otaczających tkanek) może wystąpić ucisk nerwu.
Zwężenie w lędźwiowym odcinku kręgosłupa może również oddziaływać na rdzeń kręgowy z powodu naruszenia przestrzeni kanału kręgowego.

Struktury przylegające do kręgosłupa również mogą być dotknięte procesem patologicznym procesem patologicznym:

• więzadła kręgosłupa mogą zesztywnieć i stwardnieć
• kości i stawy (w których często występuje choroba zwyrodnieniowa stawów) mogą się powiększyć; mogą rozwinąć się zmiany kostne (osteofity)
• krążek międzykręgowy może się uwypuklić lub wypaść
• kręgi mogą zmienić położenie.

Objawy

Zbyt ciasny kanał kręgowy może uciskać nerwy i rdzeń kręgowy, co jest przyczyną bólu i dyskomfortu.
Pacjenci ze stenozą lędźwiowego odcinka kręgosłupa, stojąc lub chodząc, często odczuwają ból pośladków lub mrowienie w udzie (nodze). Dyskomfort na ogół ustępuje po pochyleniu się do przodu (zgięciu) lub podczas odpoczynku. W niektórych przypadkach pacjenci skarżą się na ból pleców oraz ból i osłabienie nóg.

Czynniki ryzyka

Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa postępują z wiekiem, ale nasilenie objawów zależy od rozmiaru kanału kręgowego i stopnia ucisku nerwów. Stopień zniszczenia jest różny u różnych osób; nie wszyscy chorzy odczuwają objawy.

Diagnoza

Diagnostyka stenozy odcinka lędźwiowego kręgosłupa rozpoczyna się zebraniem informacji (wywiad) i badaniem fizykalnym. Należy omówić z lekarzem objawy i sytuacje, w których się pojawiają i w których się nasilają lub słabną. Badanie fizykalne pomoże ustalić stopień ciężkości stanu i stwierdzić ewentualne osłabienie i/lub drętwienie.
Zaburzenia siły i czucia ocenia się w badaniu neurologicznym, w którym uzyskuje się obiektywne dowody na występowanie przewlekłego ucisku korzenia nerwu z powodu stenozy odcinka lędźwiowego kręgosłupa. W celu potwierdzenia diagnozy lekarz może zalecić wykonanie badań obrazowych: badania radiologicznego, badania za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI) i tomografii komputerowej (CT).

Leczenie

Po ustaleniu rozpoznania stenozy odcinka lędźwiowego kręgosłupa, lekarz może zalecić leczenie zachowawcze w celu złagodzenia dolegliwości bólowych. Jeśli leczenie zachowawcze okazuje się nieskuteczne, kolejną metodą jest leczenie chirurgiczne.

Leczenie zachowawcze

W niektórych przypadkach bóle pleców i nóg spowodowane stenozą lędźwiową mogą być leczone farmakologicznie przy pomocy iniekcji kortykosteroidów; zleca się także odpoczynek i fizykoterapię. Jeśli dolegliwości nasilają się, a leczenie zachowawcze nie łagodzi objawów, lekarz i pacjent mogą wspólnie rozważyć inne, bardziej zdecydowane metody leczenia.

Implant międzywyrostkowy wyrostków kolczystych

Implant X-StopPK® wszczepiany jest podczas małoinwazyjnego zabiegu. Chociaż implant X-StopPK® został zaprojektowany tak, aby pozostawać między wyrostkami kolczystymi na stałe w celu zapobiegania uciskowi na nerwy, może on zostać usunięty. Podczas zabiegu nie dochodzi do usunięcia żadnej strukturalnie istotnej kości. Implant X-StopPK® stanowi dla lekarza i pacjenta opcję terapeutyczną w dalszym okresie leczenia, jeśli choroba kręgosłupa postępuje.

http://www.medtronic.pl/twoje-zdrowie/stenoza-odcinka-ledzwiowego-kregoslupa/index.htm

kręgozmyk zwyrodnieniowy

Co to jest kręgozmyk zwyrodnieniowy?
Stawy kręgosłupa, analogicznie do pozostałych stawów ludzkiego ciała, podlegają, odpowiednim do wieku, zmianom zwyrodnieniowym. Zmiany te powodują stopniową degenerację stawów, co prowadzić może do bólu, sztywności, jak również niestabilności stawu.
W tylnej części kręgu znajdują się dolne i górne wyrostki stawowe, tworząc, wraz z wyrostkami sąsiednich kręgów, stawy międzywyrostkowe. Stawy utrzymywane są w miejscu przez struktury tkanki łącznej, zwane torebkami stawowymi. Nieodłączną część procesu starzenia stanowi ścieczenie i osłabienie struktury torebki stawowej. To z kolei prowadzi do rozciągnięcia torebki stawowej i przesuwania sąsiadujących kręgów względem siebie. Ześlizg taki określany jest jako KRĘGOZMYK ZWYRODNIENIOWY. W wyniku zachodzących zmian dochodzi do niestabilności segmentu kręgosłupa. Ogranizm odpowiada przerostem wyrostków stawowych. Przerośnięte struktury kostne mogą prowadzić do ucisku okolicznych tkanek miękkich, m.in. korzeni nerwowych oraz zwężenia światła kanału kręgowego z uciskiem worka oponowego. Stan taki, zwany stenozą kanału kręgowego, często współistnieje z kręgozmykiem zwyrodnieniowym i jest odpowiedzialny za szereg objawów opisywanej choroby.
Często pacjent dowiaduje się o tym, że cierpi na kręgozmyk zwyrodnieniowy, po wykonaniu zdjęć RTG zleconych przez lekarza. Nierzadko zdarza się, że ześlizg nie powoduje bólu pleców. Niestety istnieje grupa pacjentów, którzy odczuwają ból, będący przyczyną znacznego pogorszenia jakości życia.
Objawy
Kręgozmyk zwyrodnieniowy ze współistniejącym zwężeniem (stenozą) kanału kręgowego zazwyczaj powoduje ból pleców, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych oraz ból promieniujący do pośladków lub nóg. Dużo rzadziej dochodzi do osłabienia siły mięśniowej i zaburzeń czucia w obrębie kończyn dolnych. Typowo pacjent z kręgozmykiem zwyrodnieniowym zgłasza ból zależny od zmiany pozycji. Niektórzy zgłaszają nasilenie bólu podczas wysiłku fizycznego, a przy współistnieniu stenozy kanału kręgowego typowym objawem jest tzw. chromanie neurologiczne, tzn. pojawienie się silnego bólu kończyn po przejściu krótkiego dystansu, uniemożliwiającego dalszy chód.
Leczenie zachowawcze
Proponowany sposób leczenia zależy od objawów pacjenta. Ostre epizody dolegliwości mogą wymagać krótkiego, 1-2-dniowego odpoczynku w łóżku. W celu zmniejszenia dolegliwości podawane są leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. W wybranych przypadkach rozważyć należy zastosowanie gorsetu lub sznurówki, pomocnej w stabilizacji kręgosłupa, na krótki okres.
Wielu pacjentów może uzyskać poprawę stanu klinicznego po wdrożeniu odpowiedniej fizjoterapii, składającej się z indywidualnie dobranych zabiegów fizykoterapeutycznych, jak również ćwiczeń wzmacniających osłabione mięśnie.
W razie braku skuteczności powyższych metod rozważyć można wykonanie injekcji epiduralnej z użyciem leku sterydowego, przyczyniającej się do zmniejszenia miejscowego stanu zapalnego i czasowego zmniejszenia dolegliwości.
Leczenie chirurgiczne
Bezwzględnym wskazaniem do wykonania zabiegu operacyjnego kręgozmyku zwyrodnieniowego jest obecność ubytków neurologicznych (np. znaczącego osłabienia siły mięśniowej kończyny). Typowo ucisk na struktury nerwowe przy ześlizgu jednego kręgu względem drugiego, jest niewielki. Niestety wraz z postępem ześlizgu, może dochodzić do pociągania korzeni nerwowych opuszczających kanał kręgowy, wywołując zwiększenie dolegliwości bólowych, drętwienie i osłabienie kończyn. W takiej sytuacji należy rozważyć zastosowanie leczenia operacyjnego.
Innym wskazaniem do leczenia chirurgicznego jest nieustępowanie dolegliwości bólowych, mimo zastosowania wszystkich dostępnych metod leczenia nieoperacyjnego.
Leczenie chirurgiczne kręgozmyku zwyrodnieniowego ma na celu usztywnienie chorego segmentu, aby zapobiegać niestabilności będącej przyczyną dolegliwości. Przy współinstniejącej stenozie kanału kręgowego niezbędne jest bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie kanału kręgowego. Istnieje wiele sposobów usztywnienia kręgosłupa. Usztywnienie uzyskuje się poprzez zastosowanie przeszczepów kostnych, auto- lub allogenicznych. Istnieją liczne doniesienia wskazujące, że uzyskanie zrostu kostnego jest pewniejsze i szybsze przy dodatkowej stabilizacji. Jej zastosowanie pozwala również uniknąć długiego unieruchomienia w niewygodnym gorsecie. Obecnie najpopularniejszym sposobem jest stabilizacja przy użyciu śrub przeznasadowych łączonych metalowymi prętami, często wraz z tzw. usztywnieniem międzytrzonowym specjalnymi implantami typu cage.

http://spinamed.com/Kregozmyk_zwyr.html

lumbago

Lumbago to nagły i ostry ból w dolnej części pleców. Nazwa lumbago pochodzi z języka łacińskiego - lumbalis, czyli lędźwiowy. O tej przypadłości potocznie mówi się też: wypadnięcie dysku albo postrzał.

Lumbago: przyczyny

Zwykle przeszywający ból pojawia się podczas wykonywania czynności, w której nadmiernie przeciążamy kręgosłup, np. przy wyjmowaniu ciężkiej torby z bagażnika samochodu. Wówczas zdarza się, że krążek międzykręgowy pęka i część miąższu „wysuwa się” do tyłu lub na bok. Wybrzuszenie to, czyli przepuklina jądra miażdżystego, uciska na leżące w pobliżu nerwy, powodując silny ból w krzyżu, a nawet w nogach. Uraz zwykle dotyczy części lędźwiowej kręgosłupa, lecz może też objąć fragmenty położone wyżej.

Lumbago: objawy

• ostry, uporczywy ból w plecach lub krzyżu;
• ból promieniujący do bioder i mięśnia czworogłowego uda (położonego ponad kolanem);
• sztywność całego tułowia;
• uczucie mrowienia w stopach;
• drętwienie nóg.

Ból atakuje przy każdej próbie schylenia się, skręcenia ciała, a nawet przy zmianie pozycji.

http://www.poradnikzdrowie.pl/szukaj/lumbago

Dyskopatia Lędźwiowa

Dyskopatia, a szczególnie dyskopatia lędźwiowa, jest najczęściej spotykaną chorobą kręgosłupa z zajęciem lub uszkodzeniem struktur układu nerwowego

Zespół objawów klinicznych obejmuje: bóle okolicy lędźwiowej w rzucie kręgosłupa i okolicy przykręgosłupowej. Promieniowanie bólu, o ile występuje skierowane jest w stronę miednicy i kończyn  dolnych. Najczęstszą przyczyną zespołu bólowego są patologie w obrębie krążka międzykręgowego, sąsiednich więzadeł, mięśni i ich przyczepów do układu szkieletowego. Postępujące zmiany biostruktury (głównie dehydratacja) doprowadzają do zwyrodnienia pierścienia włóknistego tarczy międzykręgowej, pękania skośnie ułożonych włókien okrężnych, a w konsekwencji do przemieszczania się  jądra miażdżystego z wytworzeniem przepukliny oraz zmian wtórnych w obrębie samych kręgów i stawów międzykręgowych. Przy wieloletnim przebiegu procesu chorobowego tworzą się nieodwracalne zmiany wytwórcze o charakterze osteofitów czy zwężenia kanału kręgowego (stenoza wtórna).

 

Postępowania leczniczego uzależnia się od szeregu czynników głównie stanu klinicznego i stopnia uszkodzenia neurologicznego, ale zawsze obowiązuje zasada prawidłowego rozpoznania zespołu chorobowego przed podjęciem czynności leczniczych.

 

Typowy obraz dyskopatii w badaniu T2 rezonansu magnetycznego. W przekroju strzałkowym w linii pośrodkowej widoczne prawidłowo uwodnione (a więc posiadające właściwą elastyczność ) jądra miażdżyste poszczególnych tarcz międzykręgowych w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Natomiast na poziomie L5/S1 widoczne prawie czarna ( a więc odwodniona) struktura tarczy i jądra miażdżystego. Ten etap przebiegu choroby w diagnostyce nazywamy dehydratacja. Dodatkowo widoczne uwypuklanie się pierścienia włóknistego do światła kanału kręgowego. Na tym etapie o wskazaniach do rodzaju leczenia decyduje stan kliniczny i dotychczasowy przebieg choroby.

 

Główne objawy kliniczne dyskopatii lędźwiowej:

1. Ból zazwyczaj kręgosłupowy w odcinku lędźwiowym i lędźwiowo-krzyżowym jest pierwszym i dominującym objawem u większości chorych. Często początek jest dość ostry by po kilku lub kilkunastu dniach przejść w postać przewlekłą. 
2. Ostry i przewlekły ból zlokalizowany w rzucie kręgosłupa i w okolicy przykręgosłupowej: są wynikiem strukturalnego uszkodzeniem krążka międzykręgowego, a percepcja bólu rodzi się w przyległej okostnej trzonów i powierzchni chrzęstnych sąsiadujących stawów, a w późniejszym okresie również przyczepów tkanek miękkich (np. ścięgien, mięśni)
3. Ból pochodzenia korzeniowego w okolicy lędźwiowo-krzyżowej (również ostry lub przewlekły) ma charakter neuralgii nerwu kulszowego i jest umiejscowiony wzdłuż jego przebiegu: w okolicy pośladka, stawu biodrowego, w  kończynie dolnej w okolicy stawu kolanowego, w łydce, w okolicy stawu skokowego aż do palców i krawędzi stopy.
4. Bólowi często towarzyszą zaburzenia czucia zazwyczaj powierzchniowego głównie w postaci parestezji, ale również osłabienia i układają się zgodnie z obszarem unerwienia uszkodzonego korzenia nerwowego;
5. Po dłużej trwającym okresie uszkodzenia funkcji i ucisku korzeni nerwowych może pojawić zniesienie odruchów okostnowo-ścięgnistych oraz objawy niedowładu mięśni czego widocznym odzwierciedleniem jest również zmniejszenie obwodu zajętej kończyny
6. U części chorych wyraźnie obserwuje się wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych, często po stronie ucisku korzeni nerwowych
7. Rzadko obserwuje się bóle w okolicy międzyłopatkowej a nawet karku, powstające niejako z przeniesienia odczynu zapalnego wzdłuż worka oponowego od poziomu lędźwiowego ku górze
8. U młodych pacjentów źródłem bólu jest zwykle centralny lub jednostronny mechaniczny ucisk na worek oponowy i korzeń nerwowy.
9. U osób powyżej 50 roku życia. poza zmianami w obrębie samej tarczy międzykręgowej dodatkowym podłożem przewlekłego wówczas zespołu bólowego korzeniowych może być całe spektrum zmian zwyrodnieniowych jak na przykład  wtórne zwężenie kanału kręgowego

Jedna z metod diagnostyki radiologicznej –    dyskografia. Rutynowo nie jest stosowania, zazwyczaj     jako     potwierdzenie obrazu MRJ w trakcie procedur     przezskórnych (np. PLDD, nukleoplasyka ablacyjna).

Na poziomie L3/L4 i L4/L5 prawidłowa struktura     wewnętrzna tarczy międzykręgowej. Na poziomie     L5/S1 widoczne już na ekranie kostnym obniżenie     wysokości przestrzeni międzytrzonowej i wtórnie     otworów międzykręgowych oraz „sprasowanie „tarczy     miedzykręgowej i jej przemieszczanie się w stronę     światła kanału kręgowego.

Typowy przebieg choroby.  

• Pojawienie się bólu dość nagle, po błędzie ruchowym, przeciążeniu, lub w krótkim czasie po tym fakcie (np. następnego dnia rano)
• U części chorych początek enigmatyczny pierwotnie jako coraz szybciej narastające „zmęczenie” kręgosłupa czy też obniżenie jego wydolności
• Ból o różnym charakterze i nasileniu; często tępy, początkowo opisywany jako trudny do zlokalizowania, fluktuacyjny w swoim przebiegu w czasie, zazwyczaj kiedy się ogniskuje określany jako zaczynający się w okolicy lędźwiowej, 
• Przy przebiegu ostrym i podostrym ból może promieniować (najczęściej jednostronnie) wzdłuż przebiegu nerwu kulszowego z końcem zależnie od poziomu uszkodzenia korzeni nerwowych. W badaniu ma to odzwierciedlenie w bolesności uciskowej punktów Valleix’a oraz w różnego stopnia ograniczeniu przez ból unoszenia kończyny czyli dodatnia próba Romberga.
• W trakcie odpoczynku, szczególnie po nocy i po ułożeniu odciążeniowym w stawach biodrowych i kolanowych ból okolicy lędźwiowo-krzyżowej zmniejsza się. Jest jednak grupa chorych, u których obserwuje się nasilenie się dolegliwości bólowych o świcie i rano a wyraźne zmniejszenie w trakcie codziennej aktywności.
• W pojedynczych przypadkach przebieg ma charakter fulminacyjny z uszkodzeniem znacznego stopnia funkcji ruchowych kończyn dolnych i porażeniem zwieraczy. Tacy chorzy są operowani w trybie pilnym
• Patogeneza 
  
  
  • W 95% przypadkach etiopatogeneza związana jest z niedoborem genowym czego skutkiem jest słaba „jakość” wiązań siarkowych włókien kolagenowych tworzących pierścień włóknisty tarczy międzykręgowej
  • przebyty uraz lub długo trwające urazy przeciążeniowe są czynnikiem nasilającym dolegliwości lub przyspieszającym nagły początek choroby, 
  • podnoszenie ciężarów powyżej 10% wagi własnej w sposób nieprawidłowy i na przykład z dodatkową rotacją kręgosłupa.
  • czynniki zawodowe np. wibracja, wielogodzinne kierowanie pojazdami mechanicznymi, a nawet wielogodzinna praca biurowa w jednostajnej czy wymuszonej a niekorzystnej pozycji ciała i kręgosłupa.

 Dodatkowe czynniki ryzyka:

• fizjologiczny proces starzenia się po 20 roku życia, 
• anatomicznie wąski kanał kręgowy,
• inne patologie układu kostno-stawowego 
• długotrwałe nieprawidłowe funkcjonowanie  i wzmożone napięcie mięśni, 
• otyłość, szczególnie w przebiegu cukrzycy
• Leczenie zachowawcze: 
  • z wyjątkiem chorych z ciężkim, pierwotnie pojawiającym się uszkodzeniem neurologicznym zazwyczaj zaczyna się od zachowawczego leczenia głównie polegającego na kilkudniowym leżeniu z zastosowaniem leków przeciwzapalnych. Praktykuje się też terapię ciepłem (nagrzewania miejscowe), terapię ułożeniową w trójzgięciu w stawach biodrowych i kolanowych. Doraźna poprawa jest widoczna u większości chorych. 
  • po zauważalnej poprawie można przystąpić do uruchomienia chorego z zachowaniem ostrożności szczególnie przy czynnościach z obciążeniem choćby tylko naturalnym, w tym też okresie powinna być wykonana diagnostyka przyczynowa – praktycznie obecnie w grę wchodzi wyłącznie MRJ.
  • w przypadku przejścia w zespół bólowy przewlekły o charakterze kręgosłupowym najbardziej stosowna wydaje się trakcja wzdłuż osi długiej kręgosłupa i terapia manualna zależnie od obrazu MRJ. Często zalecana fizykoterapia ma raczej znaczenie lokalnie przeciwbólowe i neurostymulujące. 
  • TENS - przezskórna stymulacja nerwów obwodowych: korzystny, ale krótkotrwały efekt analgetyczny, 
  • Wg części chorych terapia niespecyficzna jak kriokomora, lokalna krioterapia czy akupunktura daje dobre, ale nieco zmienne w czasie wyniki. osteoporoza i inne zaburzenia hormonalne

Leczenie chirurgiczne.

U absolutnej większości chorych z rozpoznaniem dyskopatii lędźwiowej w przypadkach ewidentnych przepuklin czy wypadnięcia dokanałowego skuteczną metodą leczenia operacyjnego jest klasyczna fenestracja (rzadziej hemilaminektomia) z możliwością nie tylko usunięcia przepukliny czy sekwestru, ale również rewizji przestrzeni międzytrzonowej. Dodatkowo szerokie dojście operacyjne daje szanse chirurgowi na pełne odbarczenie korzenia nerwowego na jego stosunkowo długim przebiegu, usunięcie obecnych czasem endostoz kostnych, umożliwia wykonanie foraminotomii w przebiegu towarzyszącej stenozy otworu międzykręgowego.

Dostępne obecnie metody leczenia chirurgicznego:Dostępne obecnie metody leczenia chirurgicznego:

•  standardowe usunięcie krążka międzykręgowego - wszystkie techniki usunięcia krążka międzykręgowego dają porównywalne wyniki, zwraca się uwagę na użycie mikroskopu operacyjnego jako czynnika poprawiającego w istotny sposób dokładność i precyzję zabiegu. Istotne znaczenie ma jak się wydaje właściwe zakwalifikowanie obrazu chorobowego do odpowiedniego rodzaju operacji neurochirurgicznej
• mikrochirurgiczne usunięcie krążka międzykręgowego wymaga oprócz pracy w warunkach mikroskopu optycznego kompletu narzędzi i rozwieraczy przystosowanych do tej techniki, mniej przydatna przy obecności dodatkowej patologii wymagającej szerszego pola działania
• techniki przezskórnego oddziaływania na struktury tarczy międzykręgowej – różne metody oparte na technice laserowej, US, fal wysokiej częstotliwości głównie stosowanie w zespołach bólowych o typie kręgosłupowym z zachowana ciągłością pierścienia włóknistego tarczy międzykręgowej. Metody nie znajdują zastosowania w przypadku towarzyszącego dyskopatii zwężenia kanału kręgowego i u chorych z widoczną w badaniu MRJ sekwestracją fragmentów jądra miażdżystego, 
• rozpuszczenie krążka międzykręgowego za pomocą injekcji enzymu - metoda obecnie praktycznie zarzucona wobec nowych technologii, ale głównie z powodu niebezpiecznych powikłań związanych z niszczącym działaniem chymopapainy nie tylko na struktury przewidziane do usunięcia.
• Liczne metody z użyciem implantów ceramicznych, polimerowych, węglowych, stałych, ruchomych są przedmiotem licznych obserwacji klinicznych. Po szeregu latach obserwacji nie można jednak stwierdzić że sa lepsze od wcześniej stosowanych technik, a na pewno są dużo droższe dla systemów opieki zdrowotnej 

Wskazania do leczenia operacyjnego.

Bezwzględnym wskazaniem do operacyjnego usunięcia przepukliny/wypadnięcia jądra miażdżystego nawet w trybie dyżurowym jest jego nagłe wystąpienie, masywny zespół bólowy przechodzący w objawy porażenne i potwierdzone zajęcie światła kanału kręgowego w diagnostyce obrazowej.
Wskazanie do zabiegu planowego jest pełna diagnostyka obrazowa oraz nieskuteczne leczenie zachowawcze lub postępujące objawy bólowe i neurologiczne pomimo takiego leczenia trwającego np. najwyżej kilka tyg czy miesięcy.
Względne wskazania do operacyjnego usunięcia krążka międzykręgowego dotyczą chorych z ewidentnymi objawami bólowymi, ale występującymi falowo i stosunkowo rzadko np. 2 – 3 razy w roku. Podobny dylemat pojawia się w przypadkach utrwalonych ale ograniczonych deficytów neurologicznych czuciowych, rzadziej ruchowych. Istotny problem natomiast pojawia się u chorych z naturalną przemianą przepukliny jądra miażdżystego w zmiany degeneracyjno-wytwórcze i wtórna stenozę, co trwa w czasie, ale w znacznym stopniu pogarsza rokowanie nawet w przypadku podjęcia się leczenia operacyjnego.

Naturalny przebieg procesu przemieszczania się jądra miażdżystego. Schemat w oparciu o różne obrazy widoczne w badaniu rezonansu magnetycznego:
A – etap degeneracji pierścienia włóknistego z niewielkim uwypukleniem dokanałowym czyli tzw. bulging
B – drugi etap z przerwanie wewnętrznych pierścieni włóknistych i wytworzeniem przepukliny
C – kolejny etap przepukliny z całkowitym przerwaniem pierścienia włóknistego przy zachowanej ciągłości więzadła podłużnego tylnego (radiol. wypadnięcie podwięzadłowe)
D – ostateczny etap czyli wypadnięcie dokanałowe na skutek przerwania również więzadła podłużnego tylnego.
E – jedna z odmian rzadziej widywana oderwanie się i przemieszczenie wewnątrzkanałowe fragmentu tkankowego czyli sekwestru.

http://www.neurosciencereview.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=52&Itemid=89

niedowład, osłabienie kończyn

Wyraźny spadek siły mięśni, aż do zupełnego ich porażenia, jest objawem uszkodzenia układu nerwowego w obrębie tzw. drogi ruchowej, prowadzącej impulsy nerwowe z kory mózgu do mięśni.

W zależności od miejsca uszkodzenia, powstający niedowład będzie miał różny zasięg i różne cechy charakterystyczne.

Wyróżnia się cztery główne miejsca, w których może dojść do uszkodzenia drogi ruchowej:
• mózg i rdzeń kręgowy,
• nerw obwodowy,
• styk nerwowo-mięśniowy,
• mięsień.

Uszkodzenie mózgu i rdzenia kręgowego powoduje niedowład nazywany ośrodkowym. Cechą tego niedowładu jest wzmożone napięcie mięśniowe typu scyzorykowego (pokonanie tego napięcia wymaga znacznej siły na początku ruchu, a potem wyraźnie mniejszej). Obniżenie napięcia mięśniowego (mięśnie wiotkie, nie stawiające żadnego oporu przy ruchu biernym) jest typowe dla niedowładu obwodowego, tzn. dla uszkodzenia nerwów obwodowych i mięśni. Choroby nerwów obwodowych i mięśni, oprócz wiotkiego niedowładu, cechują się również szybkim i dużym zanikiem mięśni (tzw. z odnerwienia). W niedowładzie ośrodkowym zanik również występuje, ale jest znacznie mniejszy i rozwija się wolniej. Wynika on z braku czynności, któremu można skutecznie przeciwdziałać bierną i czynną rehabilitacją.

 

 

Na podstawie zakresu niedowładu i obecności innych niż ruchowe objawów można wnioskować nie tylko, w jakiej części (na jakim poziomie) układu nerwowego toczy się proces chorobowy powodujący jego uszkodzenie, ale także bardziej dokładnie o miejscu tego uszkodzenia. Jeśli niedowład dotyczy tylko jednej prawej kończyny i towarzyszy mu zaburzenie mowy o typie afazji, proces patologiczny umiejscowiony jest prawdopodobnie w korze, na powierzchni lewej półkuli mózgu. Jeśli to osłabienie siły dotyczy jednakowo ręki i nogi po tej samej stronie ciała (niedowład połowiczy), to przyczyną jego powstania jest patologia umiejscowiona głęboko w półkuli mózgu. Niedowład wszystkich czterech kończyn (tetrapareza) spowodowany jest uszkodzeniem pnia mózgu, a obu kończyn dolnych (parapareza) – najczęściej rdzenia kręgowego. Towarzyszące objawy uszkodzenia nerwów czaszkowych pozwalają na dokładniejszą lokalizację uszkodzenia w pniu mózgu, a zaburzenia czucia  – w rdzeniu kręgowym.

Niedowład wynikający z uszkodzenia na poziomie nerwów obwodowych może ograniczać się do zakresu unerwienia jednego nerwu (mononeuropatia) lub obejmować symetrycznie kończyny po obu stronach, z zasady wyłącznie lub znacznie wyraźniej, w ich odcinkach obwodowych (polineuropatia). W pierwszym przypadku przyczyną jest najczęściej uraz lub proces chorobowy ograniczony do miejsca przebiegu nerwu, np. przerośnięte więzadło powodujące jego ucisk. W drugim przypadku jest to najczęściej proces chorobowy uogólniony, taki jak cukrzyca lub mocznica.

O rodzaju uszkodzenia można także wnioskować na podstawie szybkości narastania niedowładu. Jeśli niedowład powstaje nagle, w ciągu kilku minut lub godzin, jego przyczyną jest zwykle naczyniowe uszkodzenie mózgu, czyli udar mózgu. W przypadku powolnego narastania niedowładu bardziej prawdopodobną przyczyną może być guz mózgu.

Osłabienie występujące w chorobach styku nerwowo-mięśniowego, np. w miastenii, ma nieco inny charakter niż typowy niedowład. Polega ono na zwiększonej męczliwości mięśni, niekiedy wszystkich, a częściej tylko niektórych ich grup, np. mięśni ocznych, która narasta wraz z liczbą powtarzanych ruchów i ustępuje po odpoczynku.

http://www.medonet.pl/dolegliwosci,dolegliwosci-profil,1578691,1,oslabienie-niedowlad-konczyn,index.html

Pułapki samoleczenia, czyli czym się różnią leki przeciwbólowe

Statystyczny Polak zażywa lek przeciwbólowy dziewięć razy w miesiącu. Pod względem przyjmowanych preparatów zwalczających ból jesteśmy w ścisłej czołówce Europy. W 1999 r. kupiliśmy ponad 128 mln opakowań leków przeciwbólowych dostępnych bez recepty (tzw. OTC, over-the-counter). Ale czy wiemy jak je zażywać?

Najczęściej sięgamy po leki z powodu bólu głowy, sporo osób dotyka tez migrena. Często powodem przyjmowania leków są bóle mensturacyjne, bóle zębów a także różnego rodzaju dolegliwości ze strony stawów i kręgosłupa czy gorączka w przebiegu infekcji bakteryjnych i wirusowych. Nie zawsze jednak potrafimy dobrać właściwy lek do danej dolegliwości.

Co warto wiedzieć o lekach?

Nauka o leczeniu bólu jest ważną częścią wiedzy medycznej. Chociaż farmakologicznym uśmierzaniem dolegliwości najlepiej pokieruje lekarz, zwłaszcza w poradni leczenia bólu, nie ma konieczności, by wszystkie przypadki bólu konsultować w gabinecie specjalisty. Dlatego warto znać kilka podstawowych faktów. Zgodnie z drabiną analgetyczną (czyli zdefiniowanym przez WHO w 1986 r. schematem stosowania leków przeciwbólowych) środki przeciwbólowe dzielą się na leki nieopioidowe oraz słabe i silne opioidy. Do słabych analgetyków opioidowych zalicza się np. tramadol, kodeinę i dihydrokodeinę, a do silnych opioidów oksykodon, metadon, morfinę i buprenorfinę. Leki te mają zastosowanie w przypadku silnych bólów, często o pochodzeniu nowotworowym. Natomiast wśród środków nieopioidowych stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (tzw. NLPZ), np. kwas acetylosalicylowy (czyli aspiryna), ibuprofen, naproksen oraz klasyfikowany osobno paracetamol. Są one dostępne bez recepty i mogą być stosowane w przypadku wystąpienia bólu o słabym i średnim nasileniu. Trzeba jednak pamiętać, że leki przeciwbólowe różnią się między sobą skutecznością w różnego rodzaju bólach a także działaniami niepożądanymi.

Leki stosowane w słabym lub umiarkowanym bólu wywodzą się z grupy nieopioidowych leków przeciwbólowych. Często stosowany przez naukowców podział wyróżnia tylko dwie grupy: leki przeciwbólowe (zwalczające dolegliwości bólowe i gorączkę) oraz przeciwzapalne (zwalczające dodatkowo dolegliwości w przebiegu chorób reumatycznych). Trzeba jednak pamiętać, że granica między tymi grupami jest nieostra, ponieważ niektóre leki jak ibuprofen i naproksen znajdują zastosowanie w obu wskazaniach.

Jak leczyć ból?

Najwięcej preparatów przeciwbólowych i przeciwgorączkowych dostępnych na rynku zawiera paracetamol, kwas acetylosalicylowy i ibuprofen, spośród których jedynie paracetamol nie ma działania przeciwzapalnego. Pozostałe działają również przeciwzapalnie, co ma znaczenie w przypadku bólów z komponentą zapalną.

Preparaty te wykazują skuteczność w bólach o słabym i umiarkowanym natężeniu, np. w przypadku gorączki, bólów menstruacyjnych i migrenowych. Aspiryna w małych dawkach stosowana jest także w prewencji zawału serca, a także w niestabilnej chorobie wieńcowej i udarze niedokrwiennym mózgu, profilaktyce wtórnej ostrych incydentów wieńcowych i mózgowych a także przewlekłej chorobie wieńcowej, po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych, angioplastyce wieńcowej oraz u osób z zarostową miażdżycą tętnic obwodowych.

Mechanizm działania leków

Podstawowy mechanizm działania wszystkich niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), mimo ich różnej budowy chemicznej, jest podobny. Oprócz działania centralnego na mózg wykazują też działanie obwodowe (w okolicy zakończeń nerwowych, a więc w miejscu toczącego się stanu zapalnego lub urazu), hamując cyklooksygenazy – przede wszystkim COX-2 a także COX-1. Mechanizm działania NLPZ jest związany przede wszystkim z zahamowaniem syntezy prostaglandyn pośredniczących w rozwoju odczynu zapalnego, który może być przyczyną bólu. Co to oznacza? Lek działa bezpośrednio w miejscu powstawania bólu – w tkankach ciała i mózgu.

Wiadomo, że działanie przeciwbólowe leków jest także wynikiem zmniejszenia stanu zapalnego, poprzez działanie na obwodowy układ nerwowy – głównie na zakończenia nerwowe i receptory, czyli usuwania źródła bólu.

Z kolei paracetamol oddziałuje na ośrodkowy układ nerwowy. Hamuje on aktywność cyklooksygenazy COX-3 występującej w ośrodkowym układzie nerwowym (w mózgu). W efekcie dochodzi do spadku zmniejszenia odczuwania bólu.

Który lek wybrać?

Paracetamol jest skuteczny w przypadku bólów głowy, zęba, mięśni lub w przypadku bólów menstruacyjnych. Paracetamol może być też stosowany bezpiecznie u dzieci i w razie konieczności może być podawany kobietom ciężarnym, warto pamiętać, że jego długotrwałe nadużywanie może prowadzić do uszkodzenia wątroby, nerek i szeregu innych powikłań.

Natomiast leki przeciwzapalne są skuteczniejsze w zwalczaniu bólu o komponencie zapalnej. Spośród najczęściej stosowanych przedstawicieli tej grupy aspiryna wykazuje umiarkowane działanie przeciwbólowe. Ze względu na liczne działania niepożądane powinna być zastępowana lekami o wyższym profilu bezpieczeństwa jak np. ibuprofen, który uznawany jest za najbezpieczniejszy lek przeciwbólowy spośród NLPZ. Dzięki temu jest zaaprobowany do szerokiego stosowania, zarówno u dorosłych jak i dzieci. Ibuprofen zalecany jest przez pediatrów jako pierwszy lek w leczeniu gorączki u dzieci. Jest to związane z tym, że gorączka u dziecka jest najczęściej związana z istniejącym stanem zapalnym.

Ponadto u dorosłych ibuprofen może być stosowany w celu złagodzenia stanów zapalnych wywołanych przez choroby reumatyczne oraz bólów mięśni, głowy, kręgosłupa a także dzięki hamującemu wpływowi na czynność skurczową macicy, w przypadku bólów menstruacyjnych [1,2]. Działanie przeciwbólowe ujawnia się po około 15 minutach po podaniu. Dawka zalecana wynosi 200 mg co 4–6 godzin i może w razie potrzeby być podwojona.

 

http://www.medonet.pl/zdrowie-na-co-dzien,artykul,1688896,2,pulapki-samoleczenia-czyli-czym-sie-roznia-leki-przeciwbolowe,index.html

 

Łuszczycowe zapalenie stawów

Zapalenie stawów oraz łuszczyca skóry i paznokci to składowe przewlekłej choroby - łuszczycowego zapalenia stawów. Problem ten dotyczy najczęściej mężczyzn. Pierwsze objawy występują około 40. roku życia.

Jak dotąd, nie udało się zidentyfikować przyczyn choroby. Naukowcy przypuszczają, że w niektórych przypadkach łuszczycowe zapalenie stawów może być dziedziczne.

„Palce kiełbaskowate”

Przebieg choroby jest zróżnicowany. Początek może być ostry. Częściej jednak objawy rozwijają się stopniowo. Głównym objawem jest ból i sztywnienie stawów. Niekiedy pojawia się również obrzęk oraz silny ból podczas uciskania zmienionego chorobowo miejsca. Skóra nad stawami bywa zaczerwieniona lub wręcz czerwona. Niekiedy objawy mogą przypominać te, które występują w reumatoidalnym zapaleniu stawów. W badaniach radiologicznych widoczne są nadżerki, lokalne wydrążenia stawów, osteoporoza, zniekształcenie kości i stawów, skostnienie łąkotek i krętarzy, zrosty. Zazwyczaj choroba przebiega z okresami zaostrzeń, między którymi występują – nieraz długotrwale – remisje (okresy wycofania się objawów choroby). Zmiany stawowe występują przeważnie po jednej stronie i najczęściej (w 95% przypadków) dotyczą kończyn dolnych. Typowe jest zajęcie stawów międzypaliczkowych rąk i stóp. Właśnie od ich zniekształcenia w przebiegu choroby pochodzi termin „palce kiełbaskowate”.

 

Zmiany skórne zazwyczaj pojawiają się na około 20 lat przed wystąpieniem nieprawidłowości w stawach. Jednak w blisko 16% przypadków kolejność pojawiania się objawów jest odwrotna, a u około 10% chorych objawy skórne i stawowe mogą rozwijać się równocześnie.

Czy tą chorobę można leczyć?

Rozpoznanie łuszczycowego zapalenia stawów powinien postawić dermatolog lub reumatolog. W terapii najczęściej zaleca się niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz dostawowe iniekcje kortykosterydów. W cięższych przypadkach konieczne mogą okazać się preparaty immunosupresyjne (obniżające odporność organizmu). Dodatkowo stosuje się leczenie fizykalne i gimnastykę korekcyjną.

 

http://www.medonet.pl/dolegliwosci,dolegliwosci-profil,1587474,1,luszczycowe-zapalenie-stawow,index.html

Mielopatia, mielopatia szyjna, przyczyny, co to jest, objawy

Mielopatia szyjna to schorzenie obejmujące szereg stanów patologicznych, których wspólną cechą jest powodowanie ucisku na rdzeń kręgowy lub też duże naczynia zaopatrujące go, w wyniku, czego dochodzi do poważnych objawów neurologicznych.

Objawy mielopatii szyjnej

Objawy mielopatii szyjnej to przede wszystkim niedowłady spastyczne lub wiotkie, osłabienie czucia i jego zaburzenia, mrowienie, ból szyi, który poprzedzać może ową chorobę albo może być wykładnikiem innego procesu patologicznego, toczącego się wraz z mielopatią kręgosłupa szyjnego; prócz tego bóle głowy, zawroty głowy, omdlenia. Dodatni jest też objaw Babińskiego (polega na uniesieniu do góry palucha, w wyniku drażnienia części podeszwowej stopy). Chory może mieć problemy z zatrzymaniem lub nietrzymaniem moczu lub stolca.

Przyczyny mielopatii szyjnej

Powodów powstawania mielopatii szyjnej może być kilka. Chorobie sprzyja występowanie choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego, czy też reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). W przypadku RZS w pewnych przypadkach może dochodzić do podwichnięć w obrębie kręgów C1 i C2, stąd zwiększone ryzyko występowania objawów neurologicznych. Prócz tego, do wystąpienia schorzenia przyczynić się mogą urazy szyi, zwłaszcza u pacjentów starszych i z osteoporozą lub nadużywających glikokortykosteroidów. Zmiana może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa szyjnego, ale często lokalizuje się w dolnych jego partiach.

Przyczyny mielopatii szyjnej

Powodów powstawania mielopatii szyjnej może być kilka. Chorobie sprzyja występowanie choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego, czy też reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). W przypadku RZS w pewnych przypadkach może dochodzić do podwichnięć w obrębie kręgów C1 i C2, stąd zwiększone ryzyko występowania objawów neurologicznych. Prócz tego, do wystąpienia schorzenia przyczynić się mogą urazy szyi, zwłaszcza u pacjentów starszych i z osteoporozą lub nadużywających glikokortykosteroidów. Zmiana może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa szyjnego, ale często lokalizuje się w dolnych jego partiach.

Czasem zdarza się niestety, że przyczyną ucisku na rdzeń kręgowy jest również guz nowotworowy np. oponiak itp. Na szczęście tego typu przyczyny mielopatii szyjnej są rzadkie.

W celach diagnostycznych poleca się wykonanie MRI lub TK kręgosłupa szyjnego. Mielopatia szyjna może postępować powoli, a objawami sugerującymi, że może dziać się coś niepokojącego jest drętwienie rąk, osłabienie mięśniowe, problemy z utrzymywaniem przedmiotów, zawroty głowy, może boleć też szyja.
Mielopatia szyjna to stan naglący, który wymaga szybkiego leczenia.

http://www.reumatologia24.pl/mielopatia-szyjna.htm

skolioza, rodzaj, diagnoza, leczenie

Skolioza, boczne skrzywienie kręgosłupa, jest trójpłaszczyznową deformacją kręgosłupa, polegającą na bocznym wygięciu w płaszczyźnie czołowej, odchyleniu w płaszczyźnie strzałkowej oraz odcinkowej rotacji osiowej.

Wyróżnia się dwa typy bocznych wygięć kręgosłupa: funkcjonalne i strukturalne.

Skoliozy funkcjonalne. Towarzyszą skróceniom jednej kończyny dolnej, przykurczom przywiedzeniowym lub odwiedzeniowym biodra. Nie osiągają nigdy dużych rozmiarów, dotyczą zazwyczaj odcinka lędźwiowego kręgosłupa i są odwracalne po ustąpieniu przyczyny, jeśli skolioza nie utrwaliła się przez wiele lat zaniedbania.

Skoliozy strukturalne. Mogą być znaczne, wykazują utrwalone zmiany w budowie poszczególnych kręgów, całego kręgosłupa i tułowia. Zmiany w obrębie kręgosłupa pociągają za sobą zniekształcenia klatki piersiowej z upośledzeniem oddychania i krążenia.

 

W przypadku skrzywienia odcinka lędźwiowego kręgosłupa zmiany obejmować mogą również miednicę.

Można wyróżnić trzy główne grupy skolioz strukturalnych:
• idiopatyczne (o nieznanej przyczynie) – stanowiące 80–90% wszystkich skolioz,
• wrodzone,
• porażenne.
Skrzywienie może się umiejscawiać w odcinku szyjno-piersiowym, piersiowym, piersiowo-lędźwiowym i lędźwiowym.

Skrzywienia idiopatyczne mogą występować w okresie niemowlęcym, kiedy to pojawiają się przed 3. rokiem życia. Cechują się one największą tendencją do rozwoju i w razie zaniedbań mogą osiągać znaczne rozmiary. W okresie dziecięcym pojawiają się między 3. a 10. rokiem życia. Rokowanie jest wówczas gorsze niż w przypadku skoliozy młodzieńczej ze względu na długi okres rozwoju. W okresie młodzieńczym występują między 10. a 14. rokiem życia i zdarzają się częściej; nie osiągają tak znacznych rozmiarów jak poprzednie.

Skolioza zwiększa się wraz ze wzrostem dziecka i jest łatwiej dostrzegalna, gdy przekroczy 30°. Występują wówczas widoczne nierówne ustawienia barków, asymetryczne trójkąty taliowe, pozorne skrócenie kończyny, gdy w obręb skrzywienia wciągnięta jest miednica z powodu jednostronnego jej uniesienia. Pojawia się też garb żebrowy lub wzmożony jednostronnie mięśniowy wał lędźwiowy.

Leczenie
Skoliozy są jednym z najtrudniejszych problemów ortopedii. Leczenie jest długotrwałe, uciążliwe i nie zawsze daje zadowalające wyniki. Musi być prowadzone w sposób planowy i ciągły.

Celem leczenia jest:
• usunięcie lub zmniejszenie deformacji,
• utrwalenie uzyskanej korekcji,
• zatrzymanie postępu zniekształcenia.

 

Uzyskujemy to za pomocą odciążenia, wyciągów, gimnastyki leczniczej, łóżeczek korekcyjnych, gorsetów czy leczenia operacyjnego. Ponieważ leczenie rozwiniętej skoliozy jest trudne i uciążliwe, ogromne znaczenie ma wczesne jej wykrycie. Przy wykryciu nawet bardzo dyskretnych odchyleń dziecko powinno być kierowane do specjalistycznego ośrodka ortopedycznego w celu właściwego leczenia.

 

http://www.medonet.pl/dolegliwosci,dolegliwosci-profil,1578875,1,skolioza,index.html

dyskopatia, opis, objawy, badania, wykrycie, leczenie

1. Czym jest dyskopatia?

Dyskopatia jest chorobą krążka międzykręgowego. Stanowi pierwszy etap choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. Kręgi i krążki międzykręgowe, tzw. dyski, składają się na nasz kręgosłup. Kręgi są twarde, dyski zaś miękkie. Dyski pełnią funkcję amortyzatora. Obie składowe kręgosłupa mogą z czasem ulegać zmianom zwyrodnieniowym, uciskając na korzenie nerwów rdzeniowych, rdzeń kręgowy czy na inne struktury kanału rdzeniowego, w wyniku czego pojawia się ból. Dyskopatia to także nazywana potocznie przepuklina kręgosłupa, a dokładniej jądra miażdżystego tarczy międzykręgowej kręgosłupa.

2. Objawy dyskopatii

Dyskopatia najczęściej obejmuje odcinek lędźwiowy i szyjny kręgosłupa, rzadziej piersiowy. Dyskopatia lędźwiowaobjawia się najpierw bólem w odcinku lędźwiowo-krzyżowym, po czym ból zaczyna promieniować do kończyn dolnych. Pojawiają się parestezje i drętwienia oraz wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Wszystkie te objawy nie tylko powodują nasz dyskomfort z powodu bólu, ale przede wszystkim ograniczają ruchomość odcinka lędźwiowego. Do innych objawów należą deficyty neurologiczne:

• zaburzenia czucia w kończynach dolnych,
• osłabienie mięśni stopy i podudzia,
• niedowłady nerwów kończyny dolnej.

Dochodzi również do zaburzeń zwieraczy pęcherza moczowego i/lub odbytu. W niektórych przypadkach odnotowano także zaburzenia potencji i libido.
Te objawy mogą narastać powoli lub gwałtownie i szybko, jak dzieje się w przypadku wypadnięcia jądra miażdżystego do kanału kręgowego i uciskania korzeni nerwowych.

3. Diagnostyka i leczenie dyskopatii

W celu zdiagnozowania dyskopatii, oprócz pojawiających się objawów i wywiadu lekarskiego, należy wykonać kilka badań specjalistycznych. Są to:

• Rezonans magnetyczny MR – to badanie jest bardzo czułe, potrafi bowiem ujawnić nawet bardzo niewielkie zmiany w krążkach międzykręgowych. Jakość także idzie z ceną, dlatego też badanie to jest droższe od pozostałych.
• Tomografia komputerowa TK – w sposób istotny powoduje uwidocznienie struktur kostnych, dostarczając specjaliście wiele przydatnych informacji na temat stanu kości, które są niezbędne do dalszego leczenia.
• Badanie radiologiczne RTG – stosowane jako badanie pomocnicze. Umożliwia dostrzeżenie niektórych cech pośrednich, mogących wskazywać na dyskopatię.
• Badanie przedmiotowe chorego – badanie to pomaga ustalić przyczyny dyskopatii i podjąć decyzję o poziomie leczenia zabiegowego.

Lepiej zapobiegać niż leczyć – powiedzenie stare, ale mądre. Jeśli jednak o zapobieganiu nie było mowy, należy przystąpić do etapu drugiego. Leczenie zaczyna się od odpowiednich ćwiczeń na kręgosłup oraz rehabilitacji. Wprowadza się także leczenie farmakologiczne objawowe. W niektórych przypadkach, gdy takie leczenie nie skutkuje, wykonuje się małoinwazyjne techniki dekompresji laserowej lub termicznej oraz termonukleoplastykę (zabiegi naprawcze). W przypadku, gdy powstaje przepuklina jądra miażdżystego lub utworzył się wolny fragment pod więzadłem albo w kanale kręgowym, konieczne jest przeprowadzenie endoskopowej operacji

http://portal.abczdrowie.pl/dyskopatia

nienarkotyczne leki przeciwbólowe, aspiryna, kwas salicylowy itp.

3.1. Nienarkotyczne leki przeciwbólowe

Działają znacznie słabiej przeciwbólowo niż narkotyczne leki przeciwbólowe. Są jednak zdecydowanie mniej niebezpieczne, między innymi dlatego, że nie powodują uzależnienia. Oprócz działania przeciwbólowego działają również przeciwgorączkowo oraz przeciwzapalnie i przeciwgośćcowo.

Wyróżniamy następujące grupy (wyodrębnione ze względu na budowę chemiczną):

• o pochodne kwasu salicylowego,
• o pochodne pirazolonu,
• o pochodne aniliny,
• o pochodne chinoliny,
• o pochodne pirymidazonu.

3.2. Pochodne kwasu salicylowego

Działają przeciwgośćcowo, przeciwzapalnie, przeciwbólowo, przeciwgorączkowo, powodują wzrost wydalania kwasu moczowego przez nerki, a w małych dawkach hamują wybiórczo biosyntezę tromboksanów i zmniejszają przez to skłonności agregacyjne płytek

Wśród działań niepożądanych należy wymienić:

• podrażnienie błony śluzowej żołądka z zaostrzeniem choroby wrzodowej,
• działanie neurotoksyczne – zawroty i bóle głowy, szum w uszach, czasem upośledzenie słuchu,
• skazę krwotoczną przy przedawkowaniu,
• uczulenie na leki przeciwbólowe, 
• zespół Reye’a.

http://portal.abczdrowie.pl/leki-przeciwbolowe#nienarkotyczne-leki-przeciwbolowe

•Zerwanie lub stłuczenie mięśni lub więzadeł, Krzywica, osteomalacja, •Ostre nadwyrężenie pleców

Krzywica (rickets) i osteomalacja (osteomalacia)

U podstaw obu przypadłości leżą analogiczne procesy, tyle że w przypadku krzywicy zachodzą u dzieci, a w przypadku osteomalacji – u dorosłych. Wywołane są niedoborem witaminy D.
Objawy krzywicy:

• ●        Zniekształcenie czaszki.
• ●        Zgrubienie kolan, kostek i nadgarstków.
• ●        Powiększenie połączeń kostno-chrzęstnych klatki piersiowej („różaniec krzywiczy”).
• ●        Deformacje kości podudzi.
• ●        W rzadkich przypadkach dochodzi do skrzywienia kręgosłupa i bólu.

Objawy osteomalacji:

• ●        Rozlane bóle kości.
• ●        Bóle pleców.
• ●        Bóle mięśni.
• ●        Zapadanie się kręgów prowadzi do obniżenia wzrostu.
• ●        Złamania przeciążeniowe.

• Zerwanie lub stłuczenie mięśni lub więzadeł.

  
  
  • ●        Pewność co do zajścia urazu – zwykle jest to uderzenie, ciągnięcie lub pchanie.
  • ●        Na początku występuje tępy ból, który stopniowo narasta.
  • ●        Ból jest miejscowy.
  • ●        Ból zaostrza się pod wpływem ruchu; zwykle jest dotkliwszy przy głębokim oddychaniu lub kaszlu.
  • ●        Ustępuje po kilku dniach.
  Potrzebne mogą być silne środki przeciwbólowe.
•  

• Ostre nadwyrężenie pleców

  
  Może do niego dojść po nagłym skręceniu lub zgięciu ciała albo podnoszeniu (nawet niewielkiego) ciężaru.
  
  • ●        Ból odczuwany często w dolnej partii pleców.
  • ●        Z początku ból jest bardzo silny, później słabnie.
  • ●        Ból zaostrza się pod wpływem ruchu, tak że początkowo poruszanie się może nie być możliwe.
  • ●        Trudno precyzyjnie wskazać miejsce występowania bólu.
  • ●        Ból może zaostrzać się podczas unoszenia wyprostowanej nogi w pozycji leżącej.
  Zwykle pomagają leki przeciwbólowe i delikatne rozruszanie się, choć czasem na poprawę trzeba czekać wiele tygodni. Niekiedy pomocą mogą służyć fizjoterapeuta lub kręgarz.
  

Blokady kręgosłupa, zabieg kręgosłupa, stenoza, ból kręgosłupa, rwa kulszowa

Wskazaniem do zabiegu jest ból kręgosłupa spowodowany zwężeniem kanału kręgowego (stenoza), przesunięciem jednego trzonu kręgu wobec drugiego (kręgozmyk), zespoły bólowe związane z choroba zwyrodnieniową oraz objawy wypukliny dysku, czyli np. rwa kulszowa. Blokadę wykonuje się ambulatoryjnie, w znieczuleniu miejscowym, najczęściej pod kontrolą RTG-TV lub tomografii komputerowej. Lekarz za pomocą specjalnej igły wprowadza do wybranego miejsca glukokortykosteroid (lek, popularnie nazywanym sterydem), który w niektórych przypadkach można łączyć z lekami znieczulającymi. W czasie zabiegu pacjent odczuwa miejscowe ukłucie igły do znieczulenia. Możliwy jest miejscowy ból, kiedy igła przechodzi przez torebkę stawu oraz uczucie rozpierania podczas wstrzyknięcia, kiedy staw jest prawie całkiem wypełniony. Po zrobieniu blokady dolegliwości natychmiast ustępują, co jest związane z działaniem leku znieczulającego, który dodaje się do sterydu. Jednak po kilku godzinach czasami ból nawraca. Po 15-20 minutach można pójść do domu. Efekt terapii jest zauważalny z opóźnieniem, po 1-2 dniach, a dolegliwości bólowe ustępują stopniowo w ciągu 3-7 dni. Niektórzy lekarze zalecają rutynowe zastosowanie serii 3 wstrzyknięć. Inni powtarzają zabieg według potrzeb, nie przekraczając 3, z 10-14-dniowymi przerwami między iniekcjami. U ponad 50 proc. chorych dolegliwości bólowe ustępują i można przystąpić do intensywnej rehabilitacji. Skuteczne działanie blokady utrzymuje się kilka tygodni, a nawet ponad rok. Ze względu na działania uboczne sterydów (zaostrzenie infekcji, wzrost ciśnienia tętniczego krwi, rozchwianie cukrzycy) nie powinno się ich jednak podawać częściej niż 3-4 razy w roku.                                                                                    

                      http://www.medonet.pl/zdrowie-na-co-dzien,artykul,1640938,1,zabiegi-na-kregoslupie,index.html                                                         

Niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ), opis, wskazania, działania niepożądane

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) ze względu na swoje działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwgorączkowe oraz dostępność bez recepty są stosowane w dużych ilościach przez chorych bez konsultacji z lekarzem. Należy jednak pamiętać, iż ich długotrwałe stosowanie może prowadzić do groźnych powikłań.

Mechanizm działania niesteroidowych leków przeciwzapalnych

Mechanizm działania niesteroidowych leków przeciwzapalnych polega na hamowaniu aktywności enzymu cyklooksygenazy - COX odpowiedzialnego za syntezę prostanoidów z kwasu arachidonowego, uwolnionego z fosfolipidów błon komórkowych przez fosfolipazę A2. Wyodrębniono dwie postacie tego enzymu. COX-1 występuje zawsze w organizmie, zaś COX-2 jest indukowana przez procesy zapalne. COX-1 jest odpowiedzialna za syntezę prostaglandyn spełniających funkcje fizjologiczne. COX-2 jest odpowiedzialna za syntezę prostaglandyn pozapalnych w miejscu zapalenia.

Działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwgorączkowe klasycznych NLPZ jest wynikiem hamowania aktywności COX-2 odpowiedzialnej za produkcję prostaglandyn wywołujących zapalenie. Natomiast działania niepożądane NLPZ, jak uszkodzenie błony śluzowej żołądka, zaburzenie przepływu krwi przez nerki i funkcji trombocytów, wiązane jest z hamowaniem fizjologicznej COX-1.

Większość klasycznych NLPZ (np. kwas acetylosalicylowy, indometacyna, diklofenak, ibuprofen) w podobnym stopniu hamuje aktywność COX-1 i COX-2. Nowo opracowane NLPZ są wybiórczymi inhibitorami COX-2 (celekoksyb), i hamują COX-2 ponad 100 razy silniej niż COX-1. Niektóre dotychczas stosowane NLPZ jak nimesulid, meloksykam czy nabumeton wykazują większe powinowactwo do COX-2, ale mniejsze niż wybiórcze blokery COX-2. Grupę tych leków zaliczmy do preferencyjnych inhibitorów (względnie wybiórcze).

Wskazania do stosowania NLPZ

Najczęstsze wskazania do stosowania NLPZ związane są z wykorzystaniem ich podstawowych mechanizmów działania, czyli efektu przeciwbólowego, przeciwgorączkowego oraz przeciwzapalnego. Klasyczne NLPZ stosuje się w leczeniu ataków szeregu chorób reumatycznych oraz dny moczanowej. Skuteczność tych leków oceniana jest na 50-70%.
Można je również stosować jako leki przeciwbólowe w bólach o niewielkim lub umiarkowanym nasileniu. Przykładami takich bóli są na przykład bolesne miesiączki. NLPZ w postaciach do użytku na skórę mogą być stosowane w bólach mięśni i stawów, a także w urazach i zwichnięciach. Zastosowane w połączeniu z mentolem i wodzianem chloralu wpływają korzystnie na szybszą i głębszą penetrację leku do tkanek.
Wskazaniem do przewlekłego stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych preferencyjnie lub wybiórczo blokujących COX-2 są choroby reumatyczne. Rzadziej i mniej nasilone objawy niepożądane tych leków zwiększają bezpieczeństwo leczenia. Nimesulid (preferencyjny inhibitor) wydaje się nie powodować astmy aspirynopochodnej, jak również posiadać właściwości chondroprotekcyjne, wyróżniające go spośród innych leków tej grupy.
NLPZ mogą być stosowane również w leczeniu bólów nowotworowych. Ogólnie uznanym standardem leczenia farmakologicznego jest trójstopniowa drabina analgetyczna opracowana pod nadzorem WHO. NLPZ należą do grupy prostych analgetyków stosowanych samodzielnie lub w skojarzeniu ze słabymi lub silnymi opioidami, często w skojarzeniu z lekami uzupełniającymi, np. lekami przeciwlękowymi. Stosuje się je także w leczeniu nerwobólów oraz bólów migrenowych.
NLPZ należą do najczęściej stosowanych leków doustnych lub o działaniu miejscowym w postępowaniu przeciwbólowym po zabiegach chirurgii jednego dnia. Kwas acetylosalicylowy zapobiega wytwarzaniu tromboksanu poprzez hamowanie działania cyklooksygenazy. Wpływ ten odbywa się również na obszarze śródbłonka naczyniowego. Efekt ten jest wykorzystywany w profilaktyce kardiologicznej i neurologicznej.
Stosowanie aspiryny w małych dawkach zmniejsza ryzyko zawału serca, udaru mózgu lub nagłego zgonu sercowego. Badania sugerują możliwość stosowania NLPZ w zapobieganiu nowotworom jelita poprzez oddziaływanie na system nieprawidłowo spreparowanych nukleotydów. Regularne przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych istotnie zmniejsza ryzyko zachorowania na raka piersi.
Regularne przyjmowanie ibuprofenu wiąże się z redukcją ryzyka występowania raka prostaty o 66%. W ostatnich latach wykazano również, że codzienne przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych chroni przed wystąpieniem raka płuc wśród palaczy. Kwas 5 aminosalicylowy (5-ASA) jest stosowany w leczeniu nieswoistych chorób zapalnych jelita (choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego).
5-ASA oddziałuje na metabolizm kwasu arachidonowego. Mechanizm tego zjawiska nie jest zrozumiały, bowiem inhibitory cyklooksygenazy nie wpływają na przebieg zapalenia w nieswoistej chorobie zapalnej jelita. Klasyczne NLPZ są stosowane także w leczeniu objawowym zakażeń dróg oddechowych wykorzystując ich działanie przeciwgorączkowe, przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Przeciwwskazania do stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych

Podstawowym przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na jeden z leków (NLPZ) prowadząca do wystąpienia astmy, alergicznego nieżytu nosa lub polipów nosa oraz czynna choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy. Lek nie jest zalecany u pacjentek ciężarnych i w okresie karmienia piersią. Ograniczenia wiekowe u dzieci są zróżnicowane w zależności od konkretnego preparatu i wskazań jego producenta. Nie należy stosować jednak preparatów z kwasem acetylosalicylowym u dzieci do 12. roku życia ze względu na możliwość wystąpienia zespołu Reya (prowadzi do groźnych uszkodzeń wątroby i mózgu), którego występowaniu sprzyjają zakażenia wirusem ospy wietrznej lub grypy.

Działania niepożądane NLPZ

NLPZ powodują głównie powikłania żołądkowo-jelitowe. U chorych stosujących leki z tej grupy występują bóle w nadbrzuszu, dyskomfort, zgaga i nudności. Z tego powodu część chorych na Reumatoidalne Zapalenie Stawów musi przerwać ich stosowanie. U większości chorych obserwowane endoskopowo nadżerki powstają po pojedynczej dawce klasycznych NLPZ. U 10-30% przewlekle leczonych NLPZ występuje owrzodzenie głównie żołądka.
Potencjalnie zagrażające życiu powikłania choroby wrzodowej, takie jak krwawienia i perforacja, pojawia się u 1-4% pacjentów. Groźne powikłania zdarzają się u 1-2% chorych po 3-miesięcznym stosowaniu NLPZ i u 2-5% chorych po stosowaniu przez rok. Owrzodzenia po NLPZ często nie dają objawów klinicznych, a u 40-60% chorych dopiero groźne powikłania (krwotok, perforacja) są pierwszym, zaskakującym objawem uszkodzenia przewodu pokarmowego.

Wprowadzenie do lecznictwa NLPZ nowej generacji selektywnych blokerów COX-2 zmniejszyło znacznie częstość powikłań ze strony przewodu pokarmowego. NLPZ należą do grupy leków, które najczęściej są odpowiedzialne za niepożądane odczyny skórne. Skórne odczyny polekowe nie mają cech charakterystycznych dla danego leku. Ten sam lek może powodować różne morfologicznie odczyny o typie reakcji natychmiastowej, np. pokrzywka, lub opóźnionej, np. plamica.